29/1, 17.00: Προβολή ταινίας & Bar για την στήριξη των συλληφθέντων/-εισών από την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου

Τετάρτη 29/01/2020, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής
17:00 Προβολή ταινίας “DIAZ – Don’t clean up this blood”
20:00 Bar για τη στήριξη των συλληφθέντων/ -εισών από την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής

γραφείο ανόμων υποθέσεων
(ισόγειο νομικής)

Βάψιμο & κάλεσμα στήριξης της πορείας αντίστασης και μνήμης για τα 7 χρόνια από τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν

Τα ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου του 2013, οι χρυσαυγήτες Γιώργος Στεργιόπουλος και Διονύσης Λιακόπουλος, οπλισμένοι με πτυσσόμενα μαχαίρια, δολοφονούν τον μετανάστη εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στην περιοχή των Άνω Πετραλώνων, την ώρα που ο ίδιος μετέβαινε στη δουλειά του στη λαϊκή με το ποδήλατό του.

Οι δράστες/δολοφόνοι συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη, τελεσίδικα δε σε ποινή φυλάκισης 21 ετών και 5 μηνών, με τις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις από τον κόσμο του αντιφασιστικού αγώνα να παίζουν σημαντικό ρόλο στη βαρύτητα των ποινών. Άλλωστε, η κλιμάκωση είχε “αναγκάσει” τον Nils Muižnieks (επίτροπο του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) να βρεθεί στην Ελλάδα για να τοποθετηθεί επί του περιστατικού. Οι μαζικές πορείες που έχουν ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια στην περιοχή της δολοφονίας, ως υπενθύμιση των πολυφυλετικών χαρακτηριστικών της και της άρνησης των κατοίκων να δεχτούν την παρουσία και δράση μισανθρωπικών μορφωμάτων όπως η ΧΑ, μπορεί να θεωρηθεί -και είναι, εν μέρει- μια μικρή νίκη του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού κινήματος.

Όμως: Ο Λουκμάν ήταν ένας από τους αόρατους αυτού του κόσμου. Ένας “φτωχοδιάβολος”, όπως πολλοί άλλοι, που πέρασε από σύνορα και άλλες κακουχίες σε αναζήτηση μιας άλλης ζωής. Για τη δολοφονία τους δεν ενεργοποιήθηκαν ευρύτερα κοινωνικά αντανακλαστικά, πέραν του αντιεξουσιαστικου κινήματος, ορισμένων μεταναστευτικών οργανώσεων και τμημάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Κάνοντας μια κυνική ανασκόπηση των γεγονότων, η έκταση που πήραν οι ακόλουθες κινητοποιήσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί… τυχαία. Ο πρόεδρος της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδος, Tzavent Ashlam, είχε δηλώσει ότι η Χρυσή Αυγή ήταν την ίδια περίοδο υπεύθυνη για 6 ή 7 δολοφονίες και δεκάδες επιθέσεις ρατσιστικού μίσους, για τις οποίες δεν υπήρξε δίωξη (και έμειναν στην αφάνεια). Αν οι χρυσαυγήτες δολοφόνοι δεν είχαν βλακωδώς συλληφθεί (λίγες ώρες μετά, με τα όπλα ακόμα στην κατοχή τους και το αίμα του Λουκμάν ακόμα πάνω τους), αν η γειτονιά ήταν κάποια άλλη, αποκεντρωμένη και με λιγότερα αντιφασιστικά χαρακτηριστικά/αντανακλαστικά, ίσως να μιλούσαμε για ακόμα έναν αριθμό, μια ακόμα προσθήκη στη λίστα με τις ρατσιστικές δολοφονίες στην Ελλάδα. Δεν ξεχνάμε, άλλωστε, τον “ξεχασμένο” γείτονά μας εργάτη, Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, 21 ετών, από το Μπαγκλαντές, ο οποίος στις 12/05/2011 μαχαιρώθηκε από φασίστες στην οδό Κωνσταντινίδη και Στ. Καλλάρη στα Κ. Πατήσια. Η δολοφονία του Α.Α.Μάναν -η οποία πέρασε στα ψιλά- συνδέεται με τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που έκανε η Χ.Α. με την κάλυψη της αστυνομίας στην περιοχή της Βικτώριας και του κέντρου της Αθήνας, τα οποία ακολούθησαν μετά την δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, στις 10/05/2011. Ενώ υπήρχαν μαρτυρίες για Έλληνες δολοφόνους με ρατσιστικό κίνητρο, η υπόθεση έκλεισε γρήγορα και θεωρήθηκε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Η σημασία της δημιουργίας χώρων και δομών αγώνα (συνελεύσεις, στέκια, καταλήψεις) σε κάθε περιοχή, της επαφής και σύμπραξης με τα καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, της οικειοποίησης των δρόμων, των πλατειών και των πάρκων, αναδεικνύεται περίτρανα από την “τυχαιότητα” των όσων συνέβησαν. Ο πόλεμος που συνεχίζουν να δέχονται τα άτομα που αντιδρούν στην υπονόμευση των ζωών μας, από την άλλη, αναδεικνύει την ανάγκη ύπαρξής τους. Οι εκδικητικές διώξεις αγωνιστ.ρι.ών από τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους 2 συντρόφους που κατηγορούνται για επιθέσεις σε γραφεία του νεοναζιστικού κόμματος με βάση ασαφή στοιχεία, η γενικότερη μιντιακή στοχοποίηση/δαιμονοποίηση όσων δεν προσκυνούν την εξουσία, αλλά και η πρόσφατη εισαγγελική πρόταση για συνολική αθώωση των χρυσαυγητών (για τις επιθέσεις των προηγούμενων ετών) και ενοχή μόνο του Ρουπακιά (για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα), μας θυμίζουν την ανάγκη να περιφρουρούμε τα κεκτημένα μας και να απαιτούμε τα αυτονόητα. Τόσο για τη διεκδίκηση των ζωτικών χώρων μας, όσο και για την οργάνωση και την επίθεση απέναντι στον ρατσισμό και κάθε είδους κοινωνικό αποκλεισμό, ενάντια σε όσα μας πνίγουν και μας στερούν την ζωή και την ελευθερία μας.

Ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους, μαχητικά, με όπλο την αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση. Για την υπενθύμιση της παρουσίας μας στους δρόμους, για τη δημιουργία σχέσεων συντροφικότητας που θα αποτελέσουν τη βάση για τους μελλοντικούς μας αγώνες, καλούμε σε στήριξη της πορείας την Παρασκευή 17/1, στα Πετράλωνα. Συγκέντρωση στις 18:00, στην πλατεία Μερκούρη.

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΑΖΙ ΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤ.ΡΙ.ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ,
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

 

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής

Για τη γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη και την έναρξη της δίκης

Στις 28/11/18 στη Ρόδο, η Ελένη Τοπαλούδη κακοποιήθηκε και δολοφονήθηκε από τα πατριαρχικά σιχάματα Μανώλη Κούκουρα και Αλεξανδρο Λουτσάι. Και ενώ τα περιστατικά έμφυλης βίας αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και συνήθως αποκρύπτονται ή μένουν στην αφάνεια, το εν λόγω γεγονός τάραξε το πανελλήνιο, δίνοντας την ευκαιρία στον ελληνικό βόθρο να αναδείξει ξανά το μεγαλείο του.

Ο κοινωνικός καννιβαλισμός, ο μισογυνισμός, τα εμετικά μίντια έβαλαν στο μικροκόπιο τη ζωή της Ε. Τοπαλούδη, κρίνοντας την κάθε της επιλογή. Ο ρατσιστικός οχετός χώρισε τους δολοφόνους σε “ντόπιους” και “ξένους”, και δεν παρέλειψαν να δώσουν τους ελαφρυντικούς χαρακτηρισμούς του “καλού παιδιού” και του “παιδιού με ψυχολογικά”, αντίστοιχα. Η ελληνική κοινωνία έμεινε για μια ακόμη φορά έκπληκτη στη θέα μιας γυναικοκτονίας, η ίδια κοινωνία που τόσο καλά ξέρει να συντηρεί τα πατριαρχικά της πρότυπα, συναινεί και οπλίζει τα χέρια του κάθε μάτσο, σεξιστή, ομοφοβικού τραμπούκου, στρώνοντας καλά το έδαφος για την επόμενη δολοφονία.

Στις 13/01/2020, ξεκινά στην Αθήνα η δίκη των δολοφόνων. Καμία αυταπάτη δεν έχουμε για τη δικαιοσύνη. Γνωρίζουμε καλά τις τακτικές του κράτους απέναντι σε όποιο προσπαθεί να απαντήσει στην εξουσία που δέχεται. Στα ίδια έδρανα, όσες αντεπιτέθηκαν στον εξουσιαστή τους, όσες υπερασπίστηκαν τα σώματα και τις ζωές τους, τιμωρήθηκαν, διαπομπεύτηκαν και εκδιώχθηκαν στα κελιά του κράτους. Στις ίδιες δικαστικές αίθουσες όπου η κουλτούρα του βιασμού έμπρακτα ξεπλένει και δικαιολογεί κακοποιητές, τιμωρώντας τους όσο δυνατόν λιγότερο ή αθωώνοντάς τους.

Η Ελένη Τοπαλούδη δε βίωσε ένα μεμονωμένο περιστατικό. Καθημερινά, θηλυκότητες κακοποιούνται, βιάζονται, δολοφονούνται στον δρόμο, στον χώρο εργασίας, στα κρατητήρια, στις φυλακές, στα σύνορα, στο ίδιο τους το σπίτι. Οι βιαστές άλλοτε είναι άγνωστοι, άλλοτε υπήρξαν φίλοι ή σύντροφοι, άλλοτε φοράνε στολή, άλλοτε ράσα, άλλοτε βρίσκονται παρόντες στα οικογενειακά τραπέζια.

Για όσες δεν είναι εδώ, για όσες δεν πρόλαβαν να αμυνθούν, για όσες δε μάθαμε ποτέ το όνομά τους. Για όσες τα περιστατικά τους κρύφτηκαν καλά στα συρτάρια της ΕΛ.ΑΣ. Για αυτές που “δεν ήταν αρκετά γενναίες”, για όσες γενναία κάθε λεπτό έρχονται αντιμέτωπες με το τέρας-πατριαρχία.

Είμαστε σε πόλεμο με αυτήν τη λεβεντογέννα κοινωνία

Είμαστε απέναντι σε κράτος και πατριαρχία

Να είμαστε το ένα δίπλα στο άλλο, να μην αφήσουμε καμία μόνη

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής