Συνθήματα και πανό για τις δολοφονίες της Ελένης, του Πετρίτ και της Αγγελικής [13/01/2019]

Μέσα σε μια κοινωνική δυστοπία που εκτυλίσσεται όλο και πιο βίαια, δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν περιστατικά όπως οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες, τα πογκρόμ σε μετανάστ.ρι.ες και οι ρατσιστικές δολοφονίες. Πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν η γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο από άντρες βιαστές, καθώς και η ρατσιστική δολοφονία του αλβανού εργάτη Πετρίτ Ζίφλε στη Λευκίμμη της Κέρκυρας από έλληνα εθνικιστή. Επιπλέον, πριν λίγες μέρες, ξανά στην Κέρκυρα, βρέθηκε νεκρή η Αγγελική Πέτρου. Ο δολοφόνος της ήταν ο ίδιος της ο πατέρας, ο οποίος θεώρησε θανάσιμο αμάρτημα την ερωτική σχέση της κόρης του με αφγανό μετανάστη.

Τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι σε καμία περίπτωση μεμονωμένα. Είναι κομμάτι της βάναυσης καθημερινότητας του κοινωνικού πολέμου που βιώνουμε, και σ’ αυτόν τον πόλεμο έχουμε επιλέξει να σταθούμε ενάντια στην καταπίεση που πηγάζει απ’ την πατριαρχία, τον ρατσισμό, την κρατική καταστολή και τα αφεντικά.

Στις 13/1, γράψαμε συνθήματα σε αλβανικά και ελληνικά, και κρεμάσαμε πανό στην πλατεία Αμερικής.

Ελένη, Πετρίτ, Αγγελική: Δολοφονημένοι από την κοινωνία της πατριαρχίας & του ρατσισμού // Δεν ξεχνάμε, δε συγχωρούμε

Την Αγγελική στην Κέρκυρα τη σκότωσε ο ρατσισμός και η πατριαρχία

Την Ελένη στη Ρόδο τη βίασε και τη δολοφόνησε η ματσίλα και η έμφυλη βία

Τον Πετρίτ στην Κέρκυρα τον δολοφόνησε ο εθνικισμός και το ρατσιστικό μίσος

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής

Once upon a time, after one (more) murder

Αbout the murder of Zack K. / Zackie Oh

The text in PDF format:
once upon a time, after one (more) murder

The poster in Greek and its content in English:

Each silence covers up the dogma of order, security and withdrawal.

Every gaze that turns away from the horrific sight of killing gives rise to the life-managing assignment on each expert.

Every memory that forgets the dead bodies of the oppressed people builds up the oblivion of the numb routine, the precedent of death and shocker.

Zackie Oh / Zack Kostopoulos
was murdered from the gutter of the state and capitalism,
of law and property,
of homophobia and trans-phobia,
of toxic/drug-phobia,
of racism and social exclusion.

She / He was murdered by the privileged and normal,
the visible and uncontaminated,
the simple everyday passengers of this world.

Zack was gay, drag queen, HIV positive, activist and member of the LGBTQIA+ community.

We keep her/his memory alive through our battles against the violent present,
through our individual and collective struggles,
through the social and class war that is going on.

The text in English:

once upon a time, after one (more) murder
(about the murder of Zack K. / Zackie Oh)

Noon of the 21st of September 2018, Omonia, Di Angelo jewelery shop, Gladstonos 2 street. A crowd of reputable citizens with Evaggelos Dimopoulos (owner of the jewelery shop), Dimitris Hortarias (owner of a nearby real-estate agency and press representative of the National Front), and snitches from DIAS police forces as front-men, murders. And it murders a person armed with knife or with a piece of glass. It murders a “thief”, a “robber”, an “expropriator”. It murders a “drug-addict”, one of the “filthy” people of this world. This person, trapped in the jewelery shop, tries to get out from the glass partition. That “scared” crowd is waiting for this person there, with the afore-mentioned front-men lynching it over the broken glasses until death. The cops came to finish off the issue with their glops. They give orders and put handcuffs to its unconscious body. Its death has already been found out during its transportation to the hospital.

no name, no life…

A primary narrative is produced on the face of the unknown -until then- person. Journalists and the media extrapolated the conclusion: Robber. Drug-addict. Armed and dangerous. What the stakes are? The property, the bourgeois normativity, the purity and the physical integrity of the greek house-holder, the defense of all the afore-mentioned on any cost. Thus, from the one hand the profile of a social otherness is created, and from the other hand there is an attempt of covering up and justifying the “self-defence” and the “self-redress” of the murderers.

The murdered is named “offender”, and the broken glasses “weapons” on his hands. The tragic irony of the case: The only blood that fell on the pavement was his blood, the blood of the “offender”, of the “armed”, of the “dangerous”. From the other hand the murderers -in other words the bosses and the cops- trouble-freely raise the bloody glasses from the floor and give cold-blooded statements to the sensation-hungry TV panels. Actually, according to them, nothing special happened, or -even better- “it happened what was needed to happen”. They know that the death of a “drug-addict who went to steal” isn’t considered as death in the conscience of a majority part of the greek society, as his life by itself isn’t considered as life. The phrase “I would do the same”, literally became the corpse in the mouth of all those who chose to morally launder the murderers.

The capitalistic fragmentation, the rampant individualization and the cynicism outlined in detail the barbarity of the times in which we live/survive.

… when the “offender” acquires name and identity

After a few days, the identification of the -unknown until then- “offender” is brought to the light: Zack Kostopoulos, Zackie Oh!, gay, drag queen, HIV positive, activist and member of the LGBTQIA+ community. Identities that, in the conscience of the most conservative to the most “progressive” parts of the greek class society, remain hateful and odious, as the poison of homophobia and transphobia, of toxic/drug-phobia, of racism and social exclusion is flowing at big amounts in the veins of the visible and uncontaminated people-next-door.

Suddenly, the indictment that condemned her/him was enriched with new adjectives-bullets from the social firing squad which drives to the wall and executes in cold blood every person that doesn’t fulfill the orders and the criteria of every authoritarian normativity. The gender and more widely social identities of Zackie are viewed as a spectacle, as check-boxes in several gallops so as to chose “who we would not like to have as neighbors”, next to the properties of the person of another faith and the foreigner. The viewers vote, the TV viewing figures are rising, the spectacle plays fast and loose with the corpses.

social peace is built on dead bodies

Once again, the state does its job very well and methodically. As always, it utilizes strategies of counter-insurrection and management of fore-coming social resistance. It seeks to protect and perpetuate all these normativities for which it is responsible: the smooth flow of the capital, the sanctity of property (whatever the size), the lifestyle of the reputable house-holder, of the moderate workaholic, of the obedient and attached to the law and the state citizen, and also its own political existence and power.

All the above mentioned constitute a social peace, that the state is called to ensure with as little inconvenience as possible. A wide and effective mechanism of covering up is activated for this purpose. A mechanism consisting of cops, judicial officials, forensic scientists, lawyers, and other (paid or not) executioners, who find a breeding ground at the reassured consciences of the virtuous civilians. Of every silent and passive passenger. Of all those who were in position and able to react to the sight of Zack’s lynching, but, on the contrary, chose to remain idle, waiting for the cops or being afraid for their private security: “Avoiding to get mixed up on dangerous stuff”. Of all those accomplices who shouted: “It serves him right”.

Each silence covers up the dogma of order, security and withdrawal. Every gaze that turns away from the horrific sight of killing gives rise to the life-managing assignment on each expert. Every memory that forgets the dead bodies of the oppressed people builds up the oblivion of the numb routine, the precedent of death and shocker.

everything is going on

Some time after Zackie’s murder, the brutal reality flows similarly murderously. Hollowly, but constantly. And in fact it never stopped: Murders of immigrants at the borders and the seas, legal hostages of the class-oppressed, abusive gazes, comments and touchings from macho-men against feminines, thrashing and strong-arm tactics against “freaks”, drug users and every existence that is divergent to the normative gender standards, the dead time of producing, the reproducing of authorities on the “micro”levels of our social existence, every “small” and invisible death, every “small” daily suffering; all the above mentioned continue to happen without any interference, without being a pole of riots. And they will, as soon as a name and an image are needed to “decorate” a death. Moreover, in a small period of time, the greek society armed once again the hand of a fascist in Corfu, leading to the murder of the albanian worker Petrit Zifle, while in Rhodes the patriarchal perceptions and the rape culture supported the murder of Eleni.

We refuse to accept the role of the history spectator. We collectivize our resistance against the violent present. Let’s not get used in pain and death.

EVEN IF A ROBBERY HAPPENED IN OMONIA,
COPS AND BOSSES COMMITTED A MURDER

Under_Stand!
assembly from around Ameriki’s square

Μια φορά, έναν καιρό, και (ακόμη) μια δολοφονία αργότερα

Για τη δολοφονία του Ζακ Κ. / της Zackie Oh!

Το κείμενο σε PDF:
μια φορά, έναν καιρό, και (ακόμη) μια δολοφονία αργότερα

Η αφίσα:

Το κείμενο:

μια φορά, έναν καιρό, και (ακόμη) μια δολοφονία αργότερα
(για τη δολοφονία του Ζακ Κ. / της Zackie Oh!)

Μεσημέρι 21ης Σεπτέμβρη του 2018, Ομόνοια, κοσμηματοπωλείο Di Angelo, οδός Γλάδστωνος 2. Όχλος ευυπόληπτων πολιτών με μπροστάρηδες τον Ευάγγελο Δημόπουλο (ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου), τον Αθανάσιο Χορταριά (ιδιοκτήτης παραπλήσιου μεσιτικού γραφείου και εκπρόσωπος τύπου του Πατριωτικού Μετώπου), και ρουφιάνους της ομάδας ΔΙΑΣ, δολοφονεί. Δολοφονεί ένα άτομο οπλισμένο με μαχαίρι ή με κομμάτι γυαλιού. Δολοφονεί ένα “κλεφτρόνι”, έναν “ληστή”, έναν “απαλλοτριωτή”. Δολοφονεί ένα “πρεζάκι”, έναν απ’ τους “ακάθαρτους” αυτού του κόσμου. Το άτομο αυτό, εγκλωβισμένο στο κοσμηματοπωλείο, αποπειράται να διαφύγει απ’ την τζαμαρία. Εκεί τον περιμένει ο “φοβισμένος” όχλος, με τους προαναφερθέντες μπροστάρηδες να τον λιντσάρουν μέχρι θανάτου πάνω απ’ τα σπασμένα γυαλιά. Το έργο έρχονται να αποτελειώσουν οι μπάτσοι με τα γκλοπ τους. Δίνουν εντολές και περνούν χειροπέδες στο αναίσθητο πλέον σώμα του. Ο θάνατός του έχει ήδη διαπιστωθεί κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο.

δίχως όνομα, δίχως ζωή…

Μια πρωταρχική αφήγηση παράγεται πάνω στο πρόσωπο του άγνωστου μέχρι τότε ατόμου. Δημοσιογράφοι και ΜΜΕ βγάζουν το πόρισμα: Ληστής. Πρεζάκι. Οπλισμένος και επικίνδυνος. Διακυβεύματα; Η (μικρο)ιδιοκτησία, η μικροαστική κανονικότητα, η καθαρότητα και η ακεραιότητα του έλληνα νοικοκυραίου, η προάσπιση των παραπάνω με κάθε κόστος. Έτσι, κατασκευάζεται από τη μία το προφίλ μιας κοινωνικής ετερότητας, ενός παράσιτου της κοινωνίας του εμπορεύματος, και από την άλλη γίνεται απόπειρα συγκάλυψης και δικαιολόγησης για την “αυτοάμυνα” και την “αυτοδικία” των δολοφόνων.

Ο δολοφονημένος βαφτίζεται απ’ τα media ως “δράστης”, και τα σπασμένα γυαλιά ως “όπλα” στα χέρια του. Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης: Το μόνο αίμα που πότισε το πεζοδρόμιο ήταν το δικό του, του “δράστη”, του “οπλισμένου”, του “επικίνδυνου”. Από την άλλη, οι δολοφόνοι, τα αφεντικά και οι μπάτσοι δηλαδή, μαζεύουν ανέμελα τα ματωμένα τζάμια από το πάτωμα και δίνουν ψύχραιμες δηλώσεις στα διψασμένα τηλεοπτικά πάνελ. Άλλωστε, για αυτούς δεν έγινε και τίποτα το ιδιαίτερο, ή, ακόμα καλύτερα, “έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει”. Ξέρουν πως ο θάνατος ενός “πρεζάκια που πήγε να κλέψει” δε μετρά σα θάνατος στις συνειδήσεις ενός πλειοψηφικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, εφόσον η ίδια η ζωή του δε λογιέται για ζωή. Η φράση “και εγώ αυτό θα έκανα”, έγινε κυριολεκτικά το πτώμα στο στόμα όλων αυτών που επέλεξαν να ξεπλύνουν ηθικά τους δολοφόνους.

Ο καπιταλιστικός κατακερματισμός, ο άκρατος ατομισμός και η κυνικότητα σκιαγράφησαν λεπτομερώς τη βαρβαρότητα των καιρών στους οποίους (επι)ζούμε.

… όταν ο “δράστης” αποκτά όνομα και ταυτότητα

Λίγες μέρες αργότερα, τα στοιχεία του -μέχρι πρότινος- “αγνώστου δράστη βγαίνουν στην επιφάνεια: Ζακ Κωστόπουλος, Zackie Oh!, gay, drag queen, οροθετικός , ακτιβιστής και μέλος της LGBTQIA+ κοινότητας. Ταυτότητες που στη συνείδηση των πιο συντηρητικών μέχρι και των πιο “προοδευτικών” κομματιών της ελληνικής ταξικής κοινωνίας, παραμένουν μισητές και απεχθείς, εφόσον το δηλητήριο της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, της τοξικοφοβίας, του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, ρέει άφθονο στις φλέβες των ορατών και αμόλυντων ανθρώπων της διπλανής πόρτας.

Ξαφνικά το κατηγορητήριο που την/τον καταδίκαζε εμπλουτίστηκε με νέα επίθετα-σφαίρες απ’ το κοινωνικό εκτελεστικό απόσπασμα, που στήνει στον τοίχο και εκτελεί εν ψυχρώ κάθε άτομο που δεν επιτελεί τις προσταγές και τα κριτήρια της όποιας εξουσιαστικής κανονικότητας. Οι έμφυλες και ευρύτερα κοινωνικές ταυτότητες της Zackie προβάλλονται στα κανάλια ως θέαμα, ως κουτάκια για επιλογή σε διάφορα γκάλοπ για το “ποιους δε θα θέλαμε για γείτονες”, πλάι στις ιδιότητες του αλλόθρησκου, του ξένου. Οι τηλεθεατές ψηφίζουν, τα νούμερα τηλεθέασης ανεβαίνουν, το θέαμα ασελγεί επί πτωμάτων.

η κοινωνική ειρήνη χτίζεται πάνω σε πτώματα

Το κράτος, για άλλη μια φορά, κάνει πολύ καλά και μεθοδικά τη δουλειά του. Όπως πάντα, εφαρμόζει στρατηγικές αντι-εξέγερσης και διαχείρισης επικείμενων κοινωνικών αντιστάσεων. Επιδιώκει να προστατεύσει και να διαιωνίσει όλες τις κανονικότητες για τις οποίες είναι υπεύθυνο: την ομαλή ροή του κεφαλαίου, την ιερότητα της (μικρο)ιδιοκτησίας, το lifestyle του ευυπόληπτου νοικοκυραίου, του μετριοπαθούς γιάπη δουλευταρά, του υπάκουου υπηκόου και πιστού στον νόμο και την πολιτεία, καθώς επίσης και την ίδια του την πολιτική υπόσταση και ισχύ.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια κοινωνική ειρήνη, την οποία το κράτος καλείται να διασφαλίσει με το μικρότερο δυνατό κόστος. Ένας ευρύς και αποτελεσματικός μηχανισμός συγκάλυψης ενεργοποιείται για τον σκοπό αυτό. Ένας μηχανισμός αποτελούμενος από μπάτσους, δικαστικούς υπαλλήλους, ιατροδικαστές, δικηγορίσκους και λοιπούς (έμμισθους και μη) δήμιους, οι οποίοι βρίσκουν εύφορο έδαφος στις καθησυχασμένες συνειδήσεις των ενάρετων πολιτών. Του κάθε σιωπηλού και άπραγου περαστικού. Όσων βρίσκονταν σε θέση και είχαν τη δυνατότητα να αντιδράσουν στο θέαμα του λιντσαρίσματος του Ζακ, μα αντιθέτως προτίμησαν την απάθεια, περιμένοντας τους μπάτσους ή φοβούμενοι για την ιδιωτική τους ασφάλεια: “Μην έχουν και τίποτα μπλεξίματα”. Όσων άμεσα συνενόχων βροντοφώναξαν: “Καλά του κάνανε”.

Κάθε μία σιωπή κρύβει από πίσω της το δόγμα της τάξης, της ασφάλειας και της παραίτησης. Κάθε βλέμμα που αποστρέφεται από το αποτρόπαιο θέαμα της θανάτωσης, γεννά και την ανάθεση διαχείρισης της ζωής στους εκάστοτε ειδικούς. Κάθε μνήμη που ξεχνά τα νεκρά σώματα των καταπιεσμένων, δομεί τη λήθη της μουδιασμένης καθημερινότητας, τη συνήθεια του θανάτου και της φρίκης.

όλα συνεχίζονται

Κάμποσο καιρό μετά τη δολοφονία της Zackie, η ωμή πραγματικότητα κυλά εξίσου δολοφονικά. Υπόκωφα, μα αδιάκοπα. Και για την ακρίβεια δεν έπαψε ποτέ: Δολοφονίες μεταναστ.ρι.ών στα σύνορα και τις θάλασσες, συλλήψεις και δικαστικές ομηρίες ταξικά καταπιεσμένων, παραβιαστικά βλέμματα, σχόλια και αγγίγματα από μάτσο άντρες απέναντι σε θηλυκότητες, ξυλοδαρμοί και τραμπουκισμοί “φρικιών”, τοξικοχρηστ.ρι.ών και κάθε υπόστασης αποκλίνουσας από τα κανονιστικά έμφυλα πρότυπα, ο ίδιος ο νεκρός χρόνος της παραγωγής, η ίδια η αναπαραγωγή εξουσιών στα “μικρο”επίπεδα της κοινωνικής μας ύπαρξης, κάθε “μικρός” κι αθέατος θάνατος, κάθε “μικρός” καθημερινός βασανισμός, όλα τα παραπάνω συνεχίζουν να εκτυλίσσονται απρόσκοπτα, δίχως να αποτελούν πόλο κοινωνικών ταραχών. Και θα συνεχίζουν, όσο χρειάζεται ένα όνομα και μια εικόνα να στολίζει έναν θάνατο. Άλλωστε, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, η ελληνική κοινωνία όπλισε για μια ακόμα φορά το χέρι ενός φασίστα στην Κέρκυρα, με αποτέλεσμα τη δολοφονία του αλβανού εργάτη Petrit Zifle, ενώ στη Ρόδο οι πατριαρχικές αντιλήψεις και η κουλτούρα του βιασμού ενθάρρυναν τη δολοφονία της Ελένης.

Αρνούμαστε τον ρόλο του απλού θεατή της ιστορίας. Συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο βίαιο παρόν. Να μη συνηθίσουμε τον πόνο και τον θάνατο.

ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΓΙΝΕ ΛΗΣΤΕΙΑ,
ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής

Intervention at schools in Patisia for the macedonian issue [02/12/2018]

In 2-12 we made an intervention at schools in Patisia regarding the recent (nationalist) squats for the macedonian issue.
We hung banners and threw flyers.

The squats for the macedonian (issue) stink fascism

Smash the classmates that are nationalists

The greek ideals build cemeteries // To hell the family – the homeland – the religion

These days are for Alexis // Smash the classmates that are nationalists // The squats for the macedonian (issue) stink fascism

The squats for the macedonian (issue) stink fascism

In every neighbourhood there is Antifa

No tolerance with the nationalists demos-squats.
The street is ours. Let’s _ every form of fascism from our lives.

Under_Stand!
assembly from around Ameriki’s square

 

Παρέμβαση σε σχολεία στα Πατήσια για το μακεδονικό [02/12/2018]

Στις 2-12 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση σε σχολεία στα Πατήσια με αφορμή τις πρόσφατες καταλήψεις για το μακεδονικό.
Αναρτήθηκαν πανό και πετάχτηκαν τρικάκια.

Καμία ανοχή σε εθνικιστικές πορείες-καταλήψεις.
Ο δρόμος  μας ανήκει. Να εξαλείψουμε κάθε μορφή φασισμού από τις ζωές μας.

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής