When they shout for clean neighborhoods, it smells of blood

When they shout for clean neighborhoods,
it smells of blood

The blood of the migrants that are exiled to the concentration camps after the eviction of the squats where they used to live and stand with as much dignity as possible.

The blood at the borders, the seas, the working places, the cells and the police stations, the blood of the damned that were trying to find a solution for the dead ends of their daily survival.

The blood that paints red the streets and the pavements, the same
blood that paints red the cop’s glob or the fascist’s knife, the same blood that arms the automatic guns of the full-armored cops who secure the dominant order with their patrol-vans, or the carbine of the bosses and the pacified owners who would kill in order to defend their sacred property.

The blood that quietly soaks the red carpet that is rolled out for investors and real-estate owners, for the sake of development, progress, tourism, the nation: for the sake of capitalism.

On the pretext of the state’s war against drugs, against “lawlessness”, the war for the “cleaning of the neighborhoods by the outcasts”, it emerges the profile of the superfluous ones: the “dust” and the “garbage”, as was fluently expressed by the syndicalist cop Balaskas.

The aspired normality is raised exactly over the existence of these exclusions. The streets that are walked by the “virtuous ones” in the world of the state and economic domination, are built exactly over the dead bodies of the superfluous ones.

In this war, the “garbage” take stand: the stand of solidarity among them, of the effort to co-organize and take back the control of their own lives as much as possible.

Parts of this effort are the squats, the demonstrations, the gatherings, the solid support of each other, the relationships that we build on the base of equality, honesty, empathy and responsibility.

It’s our world against theirs
and we are two worlds in conflict

Under_Stand!
assembly from around Ameriki’s square

‘Oπου ακούμε για καθαρές γειτονιές, μυρίζει αίμα

Όπου ακούμε για καθαρές γειτονιές, μυρίζει αίμα

Το αίμα τον μεταναστριών που εκτοπίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μετά από εκκένωση των καταλήψεων όπου ζούσαν και την πάλευαν όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούσαν.

Το αίμα στα σύνορα, στις θάλασσες, στους χώρους εργασίας, στα κελιά και στα τμήματα, το αίμα των κολασμένων που προσπάθησαν να βρουν μια άκρη στα υλικά τους αδιέξοδα.

Το αίμα που βάφει κόκκινους τους δρόμους και τα πεζοδρόμια, το ίδιο αίμα που βάφει κόκκινο το γκλοπ του μπάτσου ή το μαχαίρι του φασίστα, το ίδιο αίμα που οπλίζει τα αυτόματα των πάνοπλων που περιφρουρούν την τάξη περιπολώντας μέσα στα βανάκια τους, ή τις καραμπίνες των αφεντικών και των φιλήσυχων νοικοκυραίων που θα σκότωναν για να υπερασπιστούν την ιερή ιδιοκτησία τους.

Το αίμα που ποτίζει διακριτικά το κόκκινο χαλί που στρώνεται σ’ επενδυτές κι ιδιοκτήτες ακινήτων, για χάρη της ανάπτυξης, της προόδου, του τουρισμού, του έθνους: για χάρη του κεφαλαίου.

Με πρόφαση τον πόλεμο του κράτους κατά των ναρκωτικών, κατά της “ανομίας”, τον πόλεμο για να “καθαρίσουν οι γειτονιές απ’ τα απόβλητα”, σκιαγραφείται η φιγούρα των περίσσιων: η “σκόνη” και τα “σκουπίδια”, όπως παραστατικά εξέφρασε κι ο συνδικαλιστής μπάτσος Μπαλάσκας.

Κι ακριβώς πάνω στην ύπαρξη αυτών των εξαιρέσεων δομείται η επιδιωκόμενη κανονικότητα. Ακριβώς πάνω στα ξεβρασμένα κορμιά των περίσσιων χτίζονται οι δρόμοι που βαδίζουν οι “ενάρετοι” στον κόσμο της κρατικής και οικονομικής κυριαρχίας.

Στον πόλεμο αυτόν, τα “σκουπίδια” παίρνουν θέση: αυτήν της αλληλεγγύης αναμεταξύ τους, της προσπάθειας να οργανωθούν για ν’ ανακτήσουν όσο μπορούν τους όρους της ζωής τους.

Μέρος της προσπάθειας αυτής είναι και οι καταλήψεις, οι πορείες, οι συγκεντρώσεις, η έμπρακτη στήριξη της μιας προς τον άλλον, οι σχέσεις που δομούμε στη βάση της ισότητας, της ειλικρίνειας, της ενσυναίσθησης και της ευθύνης.

Είναι ο κόσμος μας και ο κόσμος τους
κι είμαστε δυο κόσμοι σε σύγκρουση

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής

Προβολή: Machuca – 13/11, 17:00, στο γραφείο ανόμων υποθέσεων

Προβολή της ταινίας: Machuca, 13 Νοέμβρη 2019, 17:00
γραφείο ανόμων υποθέσεων (στο ισόγειο της νομικής)

* θα ακολουθήσει μέχρι τις 21:00 bar οικονομικής ενίσχυσης τηςσυνέλευσης στα πέριξ της πλατείας αμερικής “Under_Stand!”

 

Στο Σαντιάγο της Χιλής, το 1973, λίγο πριν ο δικτάτορας Augusto Pinochet καταλάβει την εξουσία, δύο αγόρια από δύο διαφορετικούς κόσμους γκρεμίζουν με τη φιλία τους τις διαχωριστικές εκείνες γραμμές που χωρίζουν τους ανθρώπους. Η ελευθερία, η εξουσία, ο ρατσισμός, η βία, η αμφισβήτηση, ο φόβος, οι ταξικές διαφορές, τα εξεγερτικά γεγονότα, αποτυπώνονται μέσα από παιδική ματιά, μέσα απ’ τις εικόνες, τα βιώματα και τις μνήμες του ίδιου του σκηνοθέτη, Andres Wood, ως παιδί. Βλέποντας τους διαχρονικούς αγώνες των ανθρώπων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση να μας σημαδεύουν βαθιά, κλείνουμε το μάτι στις/στους εξεγερμένες/ους της Χιλής, που απ’ τον Οκτώβρη του 2019 έχουν βγει στους δρόμους διεκδικώντας με κάθε κόστος την αξιοπρέπειά τους. Όλα έχουν συνέχεια, το ίδιο κι οι αγώνες των καταπιεσμένων όπου γης.

Η φλόγα της εξέγερσης στη Χιλή
να πυκνώσει τις αντιστάσεις σ’ ολόκληρη τη γη.

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής