Bar οικονομικής ενίσχυσης για την καταβολή της χρηματικής εγγύησης των 2 συλληφθέντων της 27ης Μάη στη Θεσσαλονίκη
★
Παρασκευή 12/6, 21.00
ταράτσα Α’ ΦΕΠΑ (Ούλωφ Πάλμε 2-4)
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Καλούμε σε μικροφωνική αλληλεγγύης για τον αναρχικό σύντροφο Ίρντι Κ.
Παρασκευή 06/03 | 12:00 | στο προαύλιο της Νομικής
★
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΙΡΝΤΙ Κ.
Δε χωράει καμία αμφιβολία πως το ελληνικό κράτος δεν επιφυλάσσει και τη μεγαλύτερη ευγένεια στους διακηρυγμένους του εχθρούς. Κάθε άλλο. Οι διώξεις, οι φυλακές, οι ξυλοδαρμοί, οι απειλές και οι παρακολουθήσεις είναι κοινός τόπος για τους αναρχικούς και τις αγωνιζόμενες γενικότερα. Ανεξαρτήτως της πολιτικής του διαχείρισης, ο κρατικός μηχανισμός κατασκευάζει περιπτώσεις εξαίρεσης, στήνει κατηγορητήρια, εγκλωβίζει και τσακίζει ζωές. Στη δεδομένη συγκυρία εφαρμογής του λεγόμενου δόγματος “τάξη και ασφάλεια” οι καθημερινές πιέσεις των κατασταλτικών μηχανισμών -φανερών ή μυστικών- αυξάνονται. Από παρακολουθήσεις με συστήματα γεωεντοπισμού και κρυφές κάμερες σε πολιτικούς χώρους και προσωπικά οχήματα αγωνιστών, έως προσαγωγές σε απλές αφισοκολλήσεις.
Ο αναρχικός σύντροφος Ίρντι Κ. απειλείται με απέλαση από τη χώρα μετά από μια οδύσσεια απορρίψεων της άδειας παραμονής του στην επικράτεια του ελληνικού κράτους. Παραθέτουμε τα λόγια του ίδιου του συντρόφου:
«Μια πρώτη ενημέρωση σχετικά με την εκδικητική προσπάθεια απομάκρυνσής μου από την χώρα.
Στις 3 Ιουλίου 2019, αφού συνέλεξα τα απαραίτητα έγγραφα και πλήρωσα το σχετικό παράβολο των 300 ευρώ, πήγα στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου, η οποία θα έληγε μια εβδομάδα μετά. Η αρμόδια υπάλληλος, αφού κοίταξε τα στοιχεία μου, έκανε μια μεγάλης διάρκειας βόλτα από γραφείο σε γραφείο με έναν τεράστιο φάκελο στα χέρια της και έπειτα με ενημέρωσε πως δεν μπορεί να δεχθεί το αίτημα μου για ανανέωση, αφού θα βγει ούτως ή άλλως αρνητικό καθώς υπάρχει δικαστική απόφαση εις βάρος μου που με καθιστά δημόσιο κίνδυνο. Μου ανακοίνωσε, επίσης, πως αυτό που πρέπει να κάνω είναι να αποχωρήσω οικειοθελώς από την χώρα μέχρι να εκδικαστεί σε δεύτερο βαθμό η υπόθεσή μου. Την επόμενη φορά που επισκέφθηκα μαζί με δικηγόρο την ίδια υπηρεσία θα μάθαινα, μάλιστα, πως ο φάκελος μου είχε σταλεί στην Περιφέρεια λίγες μόνο μέρες μετά την σύλληψη μου στις 6/12/2014 και περιλάμβανε και μια ακόμη υπόθεση στην οποία είχα απαλλαγεί με βούλευμα.
Λίγα λόγια σχετικά με τη σύλληψη μου στις 6/12/2014 και το δικαστήριο που ακολούθησε.
Στις 6 Δεκέμβρη 2014 πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη πορεία μνήμης για τη δολοφονία του αναρχικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αλλά και στήριξης του αγώνα του έγκλειστού απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Ως αναρχικός συμμετείχα συνειδητά και πλαισίωσα πολιτικά την πορεία αυτή. Αφότου η πορεία δέχθηκε επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις, αυτές κατόπιν προχώρησαν σε συλλήψεις στο σωρό χρεώνοντας στους/ις συλληφθέντες/είσες για ακόμη μια φορά το γνωστό πακέτο σύλληψης – διατάραξη, αντίσταση, οπλοκατοχή, οπλοχρησία, και σωματικές βλάβες σε ένστολους εν ώρα υπηρεσίας. Μέσα στις συλλήψεις αυτές ήμουν και εγώ. Από την πρώτη στιγμή αρνήθηκα όλες τις κατηγορίες που μου αποδόθηκαν – κατηγορίες για τις οποίες ευχαρίστως θα αναλάμβανα την ευθύνη αν πράγματι κάτι τέτοιο ίσχυε, ευθύνη όπως αυτή που ανέλαβα για τη συμμετοχή μου στην πορεία στηρίζοντας την πολιτικά και δηλώνοντας την πολιτική μου ταυτότητα στο δικαστήριο. Στο δικαστήριο αυτό, λοιπόν, χρεώθηκα με 27 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή με μοναδικό στοιχείο την μαρτυρία αστυνομικού – απόφαση στην οποία ασκήθηκε έφεση. Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό, πως όπως διαπιστώσαμε η απόφαση του δικαστηρίου αυτού δεν έχει καν καθαρογραφεί και το εφετείο δεν έχει ακόμη καν οριστεί, γεγονός που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη θέση μου στο σήμερα.»
Την Πέμπτη 12 Μαρτίου, εκδικάζεται εκ νέου η υπόθεση του συντρόφου στα Διοικητικά Δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Για ακόμη μια φορά καλείται να αντικρίσει μια ενδεχόμενη απόρριψη του αιτήματός του για ανανέωση της άδειας παραμονής του, γεγονός που συνεπάγεται άμεση απομάκρυνσή του απ’ την ελληνική επικράτεια.
Από μεριάς μας, δείχνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας προς τον σύντροφο Ίρντι Κ. Καμιά αγωνίστρια και κανείς αγωνιστής δεν τρομάζει και δεν υποχωρεί από τέτοιες κινήσεις εντυπωσιασμού και εκβιασμού από πλευράς του κράτους. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι ενορχηστρωτές της σύγχρονης ζοφερής πραγματικότητας είναι πως απέναντί τους έχουν έναν κόσμο διαφορετικό. Έναν κόσμο σφυρηλατημένο με τις αξίες της αλληλεγγύης, της ενσυναίσθησης, της αποστροφής μπρος σε κάθε είδους καταπίεση κι επιβολή. Οι φρονηματικές διώξεις, οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές, οι τακτικές αντιεξέγερσης, η πειθάρχηση των σωμάτων και των επιθυμιών μας, η παραγόμενη θλίψη και μιζέρια εντός των γκρίζων, πανοπτικώς επιτηρούμενων και κανονικοποιημένων μητροπολιτικών νεκροταφείων, μας βρίσκουν όλες και όλους απέναντι · απείθαρχες και ανυπάκουους, με όπλο μας την αλληλεγγύη, ενάντια σε κάθε κανονικότητα, ενάντια σε κάθε εξουσία.
ΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΕΙΛΗ
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ
γραφείο ανόμων υποθέσεων
στο ισόγειο της νομικής
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
★
Τετάρτη 29/01/2020, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής
17:00 Προβολή ταινίας “DIAZ – Don’t clean up this blood”
20:00 Bar για τη στήριξη των συλληφθέντων/ -εισών από την Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
γραφείο ανόμων υποθέσεων
(ισόγειο νομικής)
Όπου ακούμε για καθαρές γειτονιές, μυρίζει αίμα
★
Το αίμα τον μεταναστριών που εκτοπίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μετά από εκκένωση των καταλήψεων όπου ζούσαν και την πάλευαν όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούσαν.
Το αίμα στα σύνορα, στις θάλασσες, στους χώρους εργασίας, στα κελιά και στα τμήματα, το αίμα των κολασμένων που προσπάθησαν να βρουν μια άκρη στα υλικά τους αδιέξοδα.
Το αίμα που βάφει κόκκινους τους δρόμους και τα πεζοδρόμια, το ίδιο αίμα που βάφει κόκκινο το γκλοπ του μπάτσου ή το μαχαίρι του φασίστα, το ίδιο αίμα που οπλίζει τα αυτόματα των πάνοπλων που περιφρουρούν την τάξη περιπολώντας μέσα στα βανάκια τους, ή τις καραμπίνες των αφεντικών και των φιλήσυχων νοικοκυραίων που θα σκότωναν για να υπερασπιστούν την ιερή ιδιοκτησία τους.
Το αίμα που ποτίζει διακριτικά το κόκκινο χαλί που στρώνεται σ’ επενδυτές κι ιδιοκτήτες ακινήτων, για χάρη της ανάπτυξης, της προόδου, του τουρισμού, του έθνους: για χάρη του κεφαλαίου.
Με πρόφαση τον πόλεμο του κράτους κατά των ναρκωτικών, κατά της “ανομίας”, τον πόλεμο για να “καθαρίσουν οι γειτονιές απ’ τα απόβλητα”, σκιαγραφείται η φιγούρα των περίσσιων: η “σκόνη” και τα “σκουπίδια”, όπως παραστατικά εξέφρασε κι ο συνδικαλιστής μπάτσος Μπαλάσκας.
Κι ακριβώς πάνω στην ύπαρξη αυτών των εξαιρέσεων δομείται η επιδιωκόμενη κανονικότητα. Ακριβώς πάνω στα ξεβρασμένα κορμιά των περίσσιων χτίζονται οι δρόμοι που βαδίζουν οι “ενάρετοι” στον κόσμο της κρατικής και οικονομικής κυριαρχίας.
Στον πόλεμο αυτόν, τα “σκουπίδια” παίρνουν θέση: αυτήν της αλληλεγγύης αναμεταξύ τους, της προσπάθειας να οργανωθούν για ν’ ανακτήσουν όσο μπορούν τους όρους της ζωής τους.
Μέρος της προσπάθειας αυτής είναι και οι καταλήψεις, οι πορείες, οι συγκεντρώσεις, η έμπρακτη στήριξη της μιας προς τον άλλον, οι σχέσεις που δομούμε στη βάση της ισότητας, της ειλικρίνειας, της ενσυναίσθησης και της ευθύνης.
Είναι ο κόσμος μας και ο κόσμος τους
κι είμαστε δυο κόσμοι σε σύγκρουση
★
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Προβολή της ταινίας: Machuca, 13 Νοέμβρη 2019, 17:00
γραφείο ανόμων υποθέσεων (στο ισόγειο της νομικής)
* θα ακολουθήσει μέχρι τις 21:00 bar οικονομικής ενίσχυσης τηςσυνέλευσης στα πέριξ της πλατείας αμερικής “Under_Stand!”
★
Στο Σαντιάγο της Χιλής, το 1973, λίγο πριν ο δικτάτορας Augusto Pinochet καταλάβει την εξουσία, δύο αγόρια από δύο διαφορετικούς κόσμους γκρεμίζουν με τη φιλία τους τις διαχωριστικές εκείνες γραμμές που χωρίζουν τους ανθρώπους. Η ελευθερία, η εξουσία, ο ρατσισμός, η βία, η αμφισβήτηση, ο φόβος, οι ταξικές διαφορές, τα εξεγερτικά γεγονότα, αποτυπώνονται μέσα από παιδική ματιά, μέσα απ’ τις εικόνες, τα βιώματα και τις μνήμες του ίδιου του σκηνοθέτη, Andres Wood, ως παιδί. Βλέποντας τους διαχρονικούς αγώνες των ανθρώπων ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση να μας σημαδεύουν βαθιά, κλείνουμε το μάτι στις/στους εξεγερμένες/ους της Χιλής, που απ’ τον Οκτώβρη του 2019 έχουν βγει στους δρόμους διεκδικώντας με κάθε κόστος την αξιοπρέπειά τους. Όλα έχουν συνέχεια, το ίδιο κι οι αγώνες των καταπιεσμένων όπου γης.
Η φλόγα της εξέγερσης στη Χιλή
να πυκνώσει τις αντιστάσεις σ’ ολόκληρη τη γη.
★
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Διαδήλωση ενάντια στην αύξηση του ενοικίου
& την τουριστικοποίηση των γειτονιών μας
Παρασκευή 28.06 // 19.00 // Πλ. Αμερικής
ζούμε εδώ, δουλεύουμε εδώ
συλλογικοί αγώνες για το στεγαστικό!
4σέλιδο κείμενο που μοιράζεται σε Πατήσια και Κυψέλη (PDF)
Συνέλευση ενάντια στον εκβιασμό του ενοικίου
Το Σάββατο 08 Ιουνίου, έγινε μαζική αφισοκόλληση σε γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, στο πλαίσιο της καμπάνιας για την ανάδειξη της Πέτρου Ράλλη σαν κέντρο αποφάσεων για το μετανατευτικό. Συγκεκριμένα ξεκινήσαμε από την αχαρνών και μέσω μιας μεγάλης διαδρομής καταλήξαμε στην κυψέλη. Στη διαδρομή γράφτηκαν συνθήματα, μοιράστηκαν κείμενα και πετάχτηκαν τρικάκια. Επίσης διακοσμήθηκαν αναλόγως, διάφορα σημεία της διαδρομής. Οι αφίσες ήταν τετράγλωσσες.
Το κείμενο που μοιραζόταν (ελληνικά – PDF)
Συντονισμός συλλογικοτήτων και ατόμων ενάντια στα κέντρα κράτησης (ΣΣΑΕΚΚ)
Αναρχικές και Αντιεξουσιαστικές Συλλογικότητες
Συντρόφισσες, Σύντροφοι
★
Στις 12 Ιανουαρίου και ώρα μεσημέρι, συντρόφισσα δέχτηκε παρενόχληση στην περιοχή των Κάτω Πατησίων, και πιο συγκεκριμένα στον σταθμό ΗΣΑΠ Αγίου Νικολάου. Ενώ περίμενε το τρένο, σημαδεύτηκε από λέιζερ από άντρα που κατοικούσε απέναντι από τον σταθμό και, όταν του απάντησε με τη γνωστή χειρονομία, αυτός ξεκίνησε να αυνανίζεται. Μόλις η κοπέλα σήκωνε κινητό να καταγράψει το γεγονός, αυτός έκλεινε την κουρτίνα του μπαλκονιού του και, όταν το κινητό κατέβαινε, συνέχιζε το “έργο” του.
Τέτοιες συμπεριφορές στα πλαίσια της σεξουαλικής παρενόχλησης δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες. Έτσι, ομάδα συντρόφων και συντροφισσών από την περιοχή επιτεθήκαμε στην κατοικία του γνωστού πλέον μαλάκα, στη συμβολή Ιωνίας και Γεωργιάδου, με συνθήματα, μπογιές και τρικάκια. Ενημερώθηκε επίσης κόσμος για το περιστατικό, και την επόμενη φορά που θα ακούσουμε για κάτι ανάλογο δε θα μείνουμε απλά στις μπογιές. Ο μαλάκας της γειτονιάς έχει ήδη στοχοποιηθεί, όπως και η κατοικία του, και καλό θα ήταν να βάλει το πουλί του μέσα, μην το ψάχνει σε κάνα κάδο.
Ούτε στο δρόμο, ούτε στα Μ.Μ.Μ
ούτε στο χώρο εργασίας
Καμία μόνη της!
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Για τη δολοφονία του Ζακ Κ. / της Zackie Oh!
★
Το κείμενο σε PDF:
μια φορά, έναν καιρό, και (ακόμη) μια δολοφονία αργότερα
★
Η αφίσα:
★
Το κείμενο:
μια φορά, έναν καιρό, και (ακόμη) μια δολοφονία αργότερα
(για τη δολοφονία του Ζακ Κ. / της Zackie Oh!)
Μεσημέρι 21ης Σεπτέμβρη του 2018, Ομόνοια, κοσμηματοπωλείο Di Angelo, οδός Γλάδστωνος 2. Όχλος ευυπόληπτων πολιτών με μπροστάρηδες τον Ευάγγελο Δημόπουλο (ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου), τον Αθανάσιο Χορταριά (ιδιοκτήτης παραπλήσιου μεσιτικού γραφείου και εκπρόσωπος τύπου του Πατριωτικού Μετώπου), και ρουφιάνους της ομάδας ΔΙΑΣ, δολοφονεί. Δολοφονεί ένα άτομο οπλισμένο με μαχαίρι ή με κομμάτι γυαλιού. Δολοφονεί ένα “κλεφτρόνι”, έναν “ληστή”, έναν “απαλλοτριωτή”. Δολοφονεί ένα “πρεζάκι”, έναν απ’ τους “ακάθαρτους” αυτού του κόσμου. Το άτομο αυτό, εγκλωβισμένο στο κοσμηματοπωλείο, αποπειράται να διαφύγει απ’ την τζαμαρία. Εκεί τον περιμένει ο “φοβισμένος” όχλος, με τους προαναφερθέντες μπροστάρηδες να τον λιντσάρουν μέχρι θανάτου πάνω απ’ τα σπασμένα γυαλιά. Το έργο έρχονται να αποτελειώσουν οι μπάτσοι με τα γκλοπ τους. Δίνουν εντολές και περνούν χειροπέδες στο αναίσθητο πλέον σώμα του. Ο θάνατός του έχει ήδη διαπιστωθεί κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο.
δίχως όνομα, δίχως ζωή…
Μια πρωταρχική αφήγηση παράγεται πάνω στο πρόσωπο του άγνωστου μέχρι τότε ατόμου. Δημοσιογράφοι και ΜΜΕ βγάζουν το πόρισμα: Ληστής. Πρεζάκι. Οπλισμένος και επικίνδυνος. Διακυβεύματα; Η (μικρο)ιδιοκτησία, η μικροαστική κανονικότητα, η καθαρότητα και η ακεραιότητα του έλληνα νοικοκυραίου, η προάσπιση των παραπάνω με κάθε κόστος. Έτσι, κατασκευάζεται από τη μία το προφίλ μιας κοινωνικής ετερότητας, ενός παράσιτου της κοινωνίας του εμπορεύματος, και από την άλλη γίνεται απόπειρα συγκάλυψης και δικαιολόγησης για την “αυτοάμυνα” και την “αυτοδικία” των δολοφόνων.
Ο δολοφονημένος βαφτίζεται απ’ τα media ως “δράστης”, και τα σπασμένα γυαλιά ως “όπλα” στα χέρια του. Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης: Το μόνο αίμα που πότισε το πεζοδρόμιο ήταν το δικό του, του “δράστη”, του “οπλισμένου”, του “επικίνδυνου”. Από την άλλη, οι δολοφόνοι, τα αφεντικά και οι μπάτσοι δηλαδή, μαζεύουν ανέμελα τα ματωμένα τζάμια από το πάτωμα και δίνουν ψύχραιμες δηλώσεις στα διψασμένα τηλεοπτικά πάνελ. Άλλωστε, για αυτούς δεν έγινε και τίποτα το ιδιαίτερο, ή, ακόμα καλύτερα, “έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει”. Ξέρουν πως ο θάνατος ενός “πρεζάκια που πήγε να κλέψει” δε μετρά σα θάνατος στις συνειδήσεις ενός πλειοψηφικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, εφόσον η ίδια η ζωή του δε λογιέται για ζωή. Η φράση “και εγώ αυτό θα έκανα”, έγινε κυριολεκτικά το πτώμα στο στόμα όλων αυτών που επέλεξαν να ξεπλύνουν ηθικά τους δολοφόνους.
Ο καπιταλιστικός κατακερματισμός, ο άκρατος ατομισμός και η κυνικότητα σκιαγράφησαν λεπτομερώς τη βαρβαρότητα των καιρών στους οποίους (επι)ζούμε.
… όταν ο “δράστης” αποκτά όνομα και ταυτότητα
Λίγες μέρες αργότερα, τα στοιχεία του -μέχρι πρότινος- “αγνώστου δράστη βγαίνουν στην επιφάνεια: Ζακ Κωστόπουλος, Zackie Oh!, gay, drag queen, οροθετικός , ακτιβιστής και μέλος της LGBTQIA+ κοινότητας. Ταυτότητες που στη συνείδηση των πιο συντηρητικών μέχρι και των πιο “προοδευτικών” κομματιών της ελληνικής ταξικής κοινωνίας, παραμένουν μισητές και απεχθείς, εφόσον το δηλητήριο της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, της τοξικοφοβίας, του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, ρέει άφθονο στις φλέβες των ορατών και αμόλυντων ανθρώπων της διπλανής πόρτας.
Ξαφνικά το κατηγορητήριο που την/τον καταδίκαζε εμπλουτίστηκε με νέα επίθετα-σφαίρες απ’ το κοινωνικό εκτελεστικό απόσπασμα, που στήνει στον τοίχο και εκτελεί εν ψυχρώ κάθε άτομο που δεν επιτελεί τις προσταγές και τα κριτήρια της όποιας εξουσιαστικής κανονικότητας. Οι έμφυλες και ευρύτερα κοινωνικές ταυτότητες της Zackie προβάλλονται στα κανάλια ως θέαμα, ως κουτάκια για επιλογή σε διάφορα γκάλοπ για το “ποιους δε θα θέλαμε για γείτονες”, πλάι στις ιδιότητες του αλλόθρησκου, του ξένου. Οι τηλεθεατές ψηφίζουν, τα νούμερα τηλεθέασης ανεβαίνουν, το θέαμα ασελγεί επί πτωμάτων.
η κοινωνική ειρήνη χτίζεται πάνω σε πτώματα
Το κράτος, για άλλη μια φορά, κάνει πολύ καλά και μεθοδικά τη δουλειά του. Όπως πάντα, εφαρμόζει στρατηγικές αντι-εξέγερσης και διαχείρισης επικείμενων κοινωνικών αντιστάσεων. Επιδιώκει να προστατεύσει και να διαιωνίσει όλες τις κανονικότητες για τις οποίες είναι υπεύθυνο: την ομαλή ροή του κεφαλαίου, την ιερότητα της (μικρο)ιδιοκτησίας, το lifestyle του ευυπόληπτου νοικοκυραίου, του μετριοπαθούς γιάπη δουλευταρά, του υπάκουου υπηκόου και πιστού στον νόμο και την πολιτεία, καθώς επίσης και την ίδια του την πολιτική υπόσταση και ισχύ.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια κοινωνική ειρήνη, την οποία το κράτος καλείται να διασφαλίσει με το μικρότερο δυνατό κόστος. Ένας ευρύς και αποτελεσματικός μηχανισμός συγκάλυψης ενεργοποιείται για τον σκοπό αυτό. Ένας μηχανισμός αποτελούμενος από μπάτσους, δικαστικούς υπαλλήλους, ιατροδικαστές, δικηγορίσκους και λοιπούς (έμμισθους και μη) δήμιους, οι οποίοι βρίσκουν εύφορο έδαφος στις καθησυχασμένες συνειδήσεις των ενάρετων πολιτών. Του κάθε σιωπηλού και άπραγου περαστικού. Όσων βρίσκονταν σε θέση και είχαν τη δυνατότητα να αντιδράσουν στο θέαμα του λιντσαρίσματος του Ζακ, μα αντιθέτως προτίμησαν την απάθεια, περιμένοντας τους μπάτσους ή φοβούμενοι για την ιδιωτική τους ασφάλεια: “Μην έχουν και τίποτα μπλεξίματα”. Όσων άμεσα συνενόχων βροντοφώναξαν: “Καλά του κάνανε”.
Κάθε μία σιωπή κρύβει από πίσω της το δόγμα της τάξης, της ασφάλειας και της παραίτησης. Κάθε βλέμμα που αποστρέφεται από το αποτρόπαιο θέαμα της θανάτωσης, γεννά και την ανάθεση διαχείρισης της ζωής στους εκάστοτε ειδικούς. Κάθε μνήμη που ξεχνά τα νεκρά σώματα των καταπιεσμένων, δομεί τη λήθη της μουδιασμένης καθημερινότητας, τη συνήθεια του θανάτου και της φρίκης.
όλα συνεχίζονται
Κάμποσο καιρό μετά τη δολοφονία της Zackie, η ωμή πραγματικότητα κυλά εξίσου δολοφονικά. Υπόκωφα, μα αδιάκοπα. Και για την ακρίβεια δεν έπαψε ποτέ: Δολοφονίες μεταναστ.ρι.ών στα σύνορα και τις θάλασσες, συλλήψεις και δικαστικές ομηρίες ταξικά καταπιεσμένων, παραβιαστικά βλέμματα, σχόλια και αγγίγματα από μάτσο άντρες απέναντι σε θηλυκότητες, ξυλοδαρμοί και τραμπουκισμοί “φρικιών”, τοξικοχρηστ.ρι.ών και κάθε υπόστασης αποκλίνουσας από τα κανονιστικά έμφυλα πρότυπα, ο ίδιος ο νεκρός χρόνος της παραγωγής, η ίδια η αναπαραγωγή εξουσιών στα “μικρο”επίπεδα της κοινωνικής μας ύπαρξης, κάθε “μικρός” κι αθέατος θάνατος, κάθε “μικρός” καθημερινός βασανισμός, όλα τα παραπάνω συνεχίζουν να εκτυλίσσονται απρόσκοπτα, δίχως να αποτελούν πόλο κοινωνικών ταραχών. Και θα συνεχίζουν, όσο χρειάζεται ένα όνομα και μια εικόνα να στολίζει έναν θάνατο. Άλλωστε, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, η ελληνική κοινωνία όπλισε για μια ακόμα φορά το χέρι ενός φασίστα στην Κέρκυρα, με αποτέλεσμα τη δολοφονία του αλβανού εργάτη Petrit Zifle, ενώ στη Ρόδο οι πατριαρχικές αντιλήψεις και η κουλτούρα του βιασμού ενθάρρυναν τη δολοφονία της Ελένης.
Αρνούμαστε τον ρόλο του απλού θεατή της ιστορίας. Συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο βίαιο παρόν. Να μη συνηθίσουμε τον πόνο και τον θάνατο.
ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΓΙΝΕ ΛΗΣΤΕΙΑ,
ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής