Όπου ακούμε για καθαρές γειτονιές, μυρίζει αίμα

★

Το αίμα τον μεταναστριών που εκτοπίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μετά από εκκένωση των καταλήψεων όπου ζούσαν και την πάλευαν όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούσαν.

Το αίμα στα σύνορα, στις θάλασσες, στους χώρους εργασίας, στα κελιά και στα τμήματα, το αίμα των κολασμένων που προσπάθησαν να βρουν μια άκρη στα υλικά τους αδιέξοδα.

Το αίμα που βάφει κόκκινους τους δρόμους και τα πεζοδρόμια, το ίδιο αίμα που βάφει κόκκινο το γκλοπ του μπάτσου ή το μαχαίρι του φασίστα, το ίδιο αίμα που οπλίζει τα αυτόματα των πάνοπλων που περιφρουρούν την τάξη περιπολώντας μέσα στα βανάκια τους, ή τις καραμπίνες των αφεντικών και των φιλήσυχων νοικοκυραίων που θα σκότωναν για να υπερασπιστούν την ιερή ιδιοκτησία τους.

Το αίμα που ποτίζει διακριτικά το κόκκινο χαλί που στρώνεται σ’ επενδυτές κι ιδιοκτήτες ακινήτων, για χάρη της ανάπτυξης, της προόδου, του τουρισμού, του έθνους: για χάρη του κεφαλαίου.

Με πρόφαση τον πόλεμο του κράτους κατά των ναρκωτικών, κατά της “ανομίας”, τον πόλεμο για να “καθαρίσουν οι γειτονιές απ’ τα απόβλητα”, σκιαγραφείται η φιγούρα των περίσσιων: η “σκόνη” και τα “σκουπίδια”, όπως παραστατικά εξέφρασε κι ο συνδικαλιστής μπάτσος Μπαλάσκας.

Κι ακριβώς πάνω στην ύπαρξη αυτών των εξαιρέσεων δομείται η επιδιωκόμενη κανονικότητα. Ακριβώς πάνω στα ξεβρασμένα κορμιά των περίσσιων χτίζονται οι δρόμοι που βαδίζουν οι “ενάρετοι” στον κόσμο της κρατικής και οικονομικής κυριαρχίας.

Στον πόλεμο αυτόν, τα “σκουπίδια” παίρνουν θέση: αυτήν της αλληλεγγύης αναμεταξύ τους, της προσπάθειας να οργανωθούν για ν’ ανακτήσουν όσο μπορούν τους όρους της ζωής τους.

Μέρος της προσπάθειας αυτής είναι και οι καταλήψεις, οι πορείες, οι συγκεντρώσεις, η έμπρακτη στήριξη της μιας προς τον άλλον, οι σχέσεις που δομούμε στη βάση της ισότητας, της ειλικρίνειας, της ενσυναίσθησης και της ευθύνης.

Είναι ο κόσμος μας και ο κόσμος τους
κι είμαστε δυο κόσμοι σε σύγκρουση

★

Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής