Τα ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου του 2013, οι χρυσαυγήτες Γιώργος Στεργιόπουλος και Διονύσης Λιακόπουλος, οπλισμένοι με πτυσσόμενα μαχαίρια, δολοφονούν τον μετανάστη εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στην περιοχή των Άνω Πετραλώνων, την ώρα που ο ίδιος μετέβαινε στη δουλειά του στη λαϊκή με το ποδήλατό του.
Οι δράστες/δολοφόνοι συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη, τελεσίδικα δε σε ποινή φυλάκισης 21 ετών και 5 μηνών, με τις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις από τον κόσμο του αντιφασιστικού αγώνα να παίζουν σημαντικό ρόλο στη βαρύτητα των ποινών. Άλλωστε, η κλιμάκωση είχε “αναγκάσει” τον Nils Muižnieks (επίτροπο του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) να βρεθεί στην Ελλάδα για να τοποθετηθεί επί του περιστατικού. Οι μαζικές πορείες που έχουν ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια στην περιοχή της δολοφονίας, ως υπενθύμιση των πολυφυλετικών χαρακτηριστικών της και της άρνησης των κατοίκων να δεχτούν την παρουσία και δράση μισανθρωπικών μορφωμάτων όπως η ΧΑ, μπορεί να θεωρηθεί -και είναι, εν μέρει- μια μικρή νίκη του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού κινήματος.
Όμως: Ο Λουκμάν ήταν ένας από τους αόρατους αυτού του κόσμου. Ένας “φτωχοδιάβολος”, όπως πολλοί άλλοι, που πέρασε από σύνορα και άλλες κακουχίες σε αναζήτηση μιας άλλης ζωής. Για τη δολοφονία τους δεν ενεργοποιήθηκαν ευρύτερα κοινωνικά αντανακλαστικά, πέραν του αντιεξουσιαστικου κινήματος, ορισμένων μεταναστευτικών οργανώσεων και τμημάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Κάνοντας μια κυνική ανασκόπηση των γεγονότων, η έκταση που πήραν οι ακόλουθες κινητοποιήσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί… τυχαία. Ο πρόεδρος της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδος, Tzavent Ashlam, είχε δηλώσει ότι η Χρυσή Αυγή ήταν την ίδια περίοδο υπεύθυνη για 6 ή 7 δολοφονίες και δεκάδες επιθέσεις ρατσιστικού μίσους, για τις οποίες δεν υπήρξε δίωξη (και έμειναν στην αφάνεια). Αν οι χρυσαυγήτες δολοφόνοι δεν είχαν βλακωδώς συλληφθεί (λίγες ώρες μετά, με τα όπλα ακόμα στην κατοχή τους και το αίμα του Λουκμάν ακόμα πάνω τους), αν η γειτονιά ήταν κάποια άλλη, αποκεντρωμένη και με λιγότερα αντιφασιστικά χαρακτηριστικά/αντανακλαστικά, ίσως να μιλούσαμε για ακόμα έναν αριθμό, μια ακόμα προσθήκη στη λίστα με τις ρατσιστικές δολοφονίες στην Ελλάδα. Δεν ξεχνάμε, άλλωστε, τον “ξεχασμένο” γείτονά μας εργάτη, Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, 21 ετών, από το Μπαγκλαντές, ο οποίος στις 12/05/2011 μαχαιρώθηκε από φασίστες στην οδό Κωνσταντινίδη και Στ. Καλλάρη στα Κ. Πατήσια. Η δολοφονία του Α.Α.Μάναν -η οποία πέρασε στα ψιλά- συνδέεται με τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που έκανε η Χ.Α. με την κάλυψη της αστυνομίας στην περιοχή της Βικτώριας και του κέντρου της Αθήνας, τα οποία ακολούθησαν μετά την δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, στις 10/05/2011. Ενώ υπήρχαν μαρτυρίες για Έλληνες δολοφόνους με ρατσιστικό κίνητρο, η υπόθεση έκλεισε γρήγορα και θεωρήθηκε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Η σημασία της δημιουργίας χώρων και δομών αγώνα (συνελεύσεις, στέκια, καταλήψεις) σε κάθε περιοχή, της επαφής και σύμπραξης με τα καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, της οικειοποίησης των δρόμων, των πλατειών και των πάρκων, αναδεικνύεται περίτρανα από την “τυχαιότητα” των όσων συνέβησαν. Ο πόλεμος που συνεχίζουν να δέχονται τα άτομα που αντιδρούν στην υπονόμευση των ζωών μας, από την άλλη, αναδεικνύει την ανάγκη ύπαρξής τους. Οι εκδικητικές διώξεις αγωνιστ.ρι.ών από τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους 2 συντρόφους που κατηγορούνται για επιθέσεις σε γραφεία του νεοναζιστικού κόμματος με βάση ασαφή στοιχεία, η γενικότερη μιντιακή στοχοποίηση/δαιμονοποίηση όσων δεν προσκυνούν την εξουσία, αλλά και η πρόσφατη εισαγγελική πρόταση για συνολική αθώωση των χρυσαυγητών (για τις επιθέσεις των προηγούμενων ετών) και ενοχή μόνο του Ρουπακιά (για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα), μας θυμίζουν την ανάγκη να περιφρουρούμε τα κεκτημένα μας και να απαιτούμε τα αυτονόητα. Τόσο για τη διεκδίκηση των ζωτικών χώρων μας, όσο και για την οργάνωση και την επίθεση απέναντι στον ρατσισμό και κάθε είδους κοινωνικό αποκλεισμό, ενάντια σε όσα μας πνίγουν και μας στερούν την ζωή και την ελευθερία μας.
Ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους, μαχητικά, με όπλο την αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση. Για την υπενθύμιση της παρουσίας μας στους δρόμους, για τη δημιουργία σχέσεων συντροφικότητας που θα αποτελέσουν τη βάση για τους μελλοντικούς μας αγώνες, καλούμε σε στήριξη της πορείας την Παρασκευή 17/1, στα Πετράλωνα. Συγκέντρωση στις 18:00, στην πλατεία Μερκούρη.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤ.ΡΙ.ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ,
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ
★
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Απ’ το Μαρούσι ως το Κουκάκι κι απ’ τα Εξάρχεια ως την Κυψέλη και τα Πατήσια, οι σπόροι ενός άλλου κόσμου έχουν ήδη φυτευτεί. Ενός κόσμου ενάντια στη θλίψη, την εκμετάλλευση, τη μισθωτή σκλαβιά, την ιδιοκτησία και τον ατομισμό. Κι οι σπόροι αυτοί έχουν για νερό τους το αίμα και για ήλιο τους τη βία. Όσο πιο πολύ το αίμα που χύνεται, τόσο οι σπόροι θρέφονται, όσο πιο ωμή η κυρίαρχη βία που ασκείται στα κορμιά των κολασμένων, τόσο θεριεύουν τα άνθη της αντίστασης. Κάθε κλεισμένη κατάληψη, κάθε κυνήγι και κάθε χτύπημα στα σώματά μας μας πεισμώνει και μας δυναμώνει.
