Μπροσούρα που γράφτηκε την περίοδο Μαρτίου – Μαΐου 2021 και αφορά την αυξημένη καταστολή, την καραντίνα και τον εξευγενισμό, όπως τα βιώσαμε και όπως αποτυπώθηκαν στη γειτονιά μας.
Μια ανάλυση πάνω στις νέες συνθήκες της δυστοπίας μας μέσα από το ίδιο πρίσμα και με τα ίδια προτάγματα: αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, αντίσταση.
Εδώ και μήνες εξαπολύεται απ’ το κράτος ένας πολυμέτωπος αντιμεταναστευτικός πόλεμος. Στα σύνορα και τις φυλακές η ωμότητα είναι ανεκδιήγητη. Η βαθύτερη σήψη του καπιταλιστικού κόσμου εκτίθεται κυρίως στο πώς διαχειρίζεται εκείνες κι εκείνους που “περισσεύουν”. Κάθε ανθρωπιστικό προσωπείο καταρρίπτεται όταν γίνεται καθημερινή εικόνα ή και βίωμα η καταπάτηση της παραμικρής στάλας αξιοπρέπειας των απόκληρων αυτού του κόσμου. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα: Εξευτελιστικές ψαχτικές σχεδόν σε κάθε βήμα, βιαιότητα και βασανιστήρια κατά τη διάρκεια προσαγωγών ή συλλήψεων, ευθεία επίθεση των μπάτσων στα σύνορα, με την αρωγή του απόπατου του εθνικού κορμού (ένοπλοι φασίστες ελληνάρες), εκκενώσεις καταλήψεων στέγης, πλήρης έλλειψη μέτρων υγιεινής και βασικών παροχών (όπως καθαρό νερό) στα camps, θανατηφόρα αδιαφορία για άτομα με ζητήματα υγείας… Οι ρατσιστικές δολοφονίες, τα σημάδια που χαράσσονται ανεξίτηλα σε σώματα και ψυχές, η διαρκής αγωνία μιας ζωής αόρατης και απαξιωμένης, ο διαχωρισμός ζωών που αξίζουν και ζωών που δεν αξίζουν να βιωθούν, όλα αυτά βρίσκονται στην καρδιά της ταξικής κοινωνίας.
Αναφορικά, θα θέλαμε να σταθούμε στη διαχείριση του ζητήματος των μεταναστ.ρι.ών που βρίσκουν εδώ και κάποιον καιρό καταφύγιο στην πλατεία Βικτωρίας, οι οποίοι δέχονται καθημερινά πίεση και παρενοχλήσεις απ’ τους μπάτσους. Πολλές επιμένουν να παραμένουν εκεί, αρνούμενες να επιστρέψουν στην κόλαση των κέντρων κράτησης, παρά τη βία, τις απειλές και τους εκβιασμούς των μπάτσων. Πολλοί εξ αυτών όμως εν τέλει στοιβάζονται σε κλούβες και καταλήγουν σε διάφορα camps. Και μετά από εκεί; Ένας φαύλος κύκλος αναζήτησης μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης, δίχως καμία απολύτως παροχή και φροντίδα ώστε να μπορούν να ορθοποδήσουν. Και κάποιες και κάποιοι λίγοι που κατόρθωσαν και βρήκαν μέσω συμφωνιών με διάφορες ΜΚΟ ένα σπίτι να μείνουν, τώρα που λήγει το συμβόλαιο ξεσπιτώνονται. Μάλιστα, υπάρχει η νομική κάλυψη για επέμβαση των μπάτσων, αν οι μετανάστ.ρι.ες διεκδικήσουν τον χώρο όπου διαμένουν και χρειάζονται για να ζήσουν. Η συνεργασία κράτους και ΜΚΟ για τη διαχείριση του “μεταναστευτικού” αποτελεί χρόνια στρατηγική επιλογή, που σκοπό έχει να κατευνάσει πιθανές αντιδράσεις των ίδιων των μεταναστ.ρι.ών, καθώς και να αποτρέψει τη ριζοσπαστικοποίηση και τη ζύμωσή τους με τα απελευθερωτικά κινήματα.
Επιπλέον, εδώ και κάποιες μέρες τρέχει απεργία πείνας από κρατούμενες μετανάστριες στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη, διεκδικώντας τα αυτονόητα, με αφορμή το απαίσιο φαγητό. Πολύ σκληρές καταστάσεις προκύπτουν σχεδόν κάθε μέρα, καθώς πολλές γυναίκες αυτοκτονούν, κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας ή αυτοπυρπολούνται ως ένδειξη αγανάκτησης και διεκδίκησης. Τα κέντρα κράτησης είναι μέρη στα οποία δε δύναται ν’ ανθίσει τίποτα όμορφο και ζωντανό, πέραν απ’ τις μικρές καθημερινές στιγμές αλληλεγγύης των εγκλείστων μεταξύ τους, και απ’ τις στιγμές ξεσηκωμού και διεκδίκησης. Στα κέντρα κράτησης θρέφεται και θεριεύει η βαναυσότητα, η εκμετάλλευση, η απανθρωποποίηση και η εξαχρείωση. Τα καθάρματα που τα διοικούν και τα φρουρούν γνωρίζουν καλά πως έχουν απέναντί τους το πιο αόρατο και εξαθλιωμένο κομμάτι αυτού του κόσμου, και κατ’ επέκταση βγάζουν προς τα έξω τις πιο παρακμιακές, κυριαρχικές και θλιβερές πτυχές που θα μπορούσε να εκφράσει ο άνθρωπος.
Από την πλευρά μας, και με τις μικρές μας δυνάμεις, στεκόμαστε ολόψυχα στο πλευρό των μεταναστ.ρι.ών στη Βικτώρια, των απεργών πείνας της Πέτρου Ράλλη, των ανθρώπων που ξεσπιτώνονται απ’ τις ΜΚΟ και τους μπάτσους, καθώς και στο πλευρό κάθε έγκλειστης και εγκλείστου στα κέντρα κράτησης.
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ.ΡΙ.ΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ
★
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Καλούμε σε μικροφωνική αλληλεγγύης για τον αναρχικό σύντροφο Ίρντι Κ.
Παρασκευή 06/03 | 12:00 | στο προαύλιο της Νομικής
★
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΙΡΝΤΙ Κ.
Δε χωράει καμία αμφιβολία πως το ελληνικό κράτος δεν επιφυλάσσει και τη μεγαλύτερη ευγένεια στους διακηρυγμένους του εχθρούς. Κάθε άλλο. Οι διώξεις, οι φυλακές, οι ξυλοδαρμοί, οι απειλές και οι παρακολουθήσεις είναι κοινός τόπος για τους αναρχικούς και τις αγωνιζόμενες γενικότερα. Ανεξαρτήτως της πολιτικής του διαχείρισης, ο κρατικός μηχανισμός κατασκευάζει περιπτώσεις εξαίρεσης, στήνει κατηγορητήρια, εγκλωβίζει και τσακίζει ζωές. Στη δεδομένη συγκυρία εφαρμογής του λεγόμενου δόγματος “τάξη και ασφάλεια” οι καθημερινές πιέσεις των κατασταλτικών μηχανισμών -φανερών ή μυστικών- αυξάνονται. Από παρακολουθήσεις με συστήματα γεωεντοπισμού και κρυφές κάμερες σε πολιτικούς χώρους και προσωπικά οχήματα αγωνιστών, έως προσαγωγές σε απλές αφισοκολλήσεις.
Ο αναρχικός σύντροφος Ίρντι Κ. απειλείται με απέλαση από τη χώρα μετά από μια οδύσσεια απορρίψεων της άδειας παραμονής του στην επικράτεια του ελληνικού κράτους. Παραθέτουμε τα λόγια του ίδιου του συντρόφου:
«Μια πρώτη ενημέρωση σχετικά με την εκδικητική προσπάθεια απομάκρυνσής μου από την χώρα.
Στις 3 Ιουλίου 2019, αφού συνέλεξα τα απαραίτητα έγγραφα και πλήρωσα το σχετικό παράβολο των 300 ευρώ, πήγα στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου, η οποία θα έληγε μια εβδομάδα μετά. Η αρμόδια υπάλληλος, αφού κοίταξε τα στοιχεία μου, έκανε μια μεγάλης διάρκειας βόλτα από γραφείο σε γραφείο με έναν τεράστιο φάκελο στα χέρια της και έπειτα με ενημέρωσε πως δεν μπορεί να δεχθεί το αίτημα μου για ανανέωση, αφού θα βγει ούτως ή άλλως αρνητικό καθώς υπάρχει δικαστική απόφαση εις βάρος μου που με καθιστά δημόσιο κίνδυνο. Μου ανακοίνωσε, επίσης, πως αυτό που πρέπει να κάνω είναι να αποχωρήσω οικειοθελώς από την χώρα μέχρι να εκδικαστεί σε δεύτερο βαθμό η υπόθεσή μου. Την επόμενη φορά που επισκέφθηκα μαζί με δικηγόρο την ίδια υπηρεσία θα μάθαινα, μάλιστα, πως ο φάκελος μου είχε σταλεί στην Περιφέρεια λίγες μόνο μέρες μετά την σύλληψη μου στις 6/12/2014 και περιλάμβανε και μια ακόμη υπόθεση στην οποία είχα απαλλαγεί με βούλευμα.
Λίγα λόγια σχετικά με τη σύλληψη μου στις 6/12/2014 και το δικαστήριο που ακολούθησε.
Στις 6 Δεκέμβρη 2014 πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη πορεία μνήμης για τη δολοφονία του αναρχικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αλλά και στήριξης του αγώνα του έγκλειστού απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Ως αναρχικός συμμετείχα συνειδητά και πλαισίωσα πολιτικά την πορεία αυτή. Αφότου η πορεία δέχθηκε επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις, αυτές κατόπιν προχώρησαν σε συλλήψεις στο σωρό χρεώνοντας στους/ις συλληφθέντες/είσες για ακόμη μια φορά το γνωστό πακέτο σύλληψης – διατάραξη, αντίσταση, οπλοκατοχή, οπλοχρησία, και σωματικές βλάβες σε ένστολους εν ώρα υπηρεσίας. Μέσα στις συλλήψεις αυτές ήμουν και εγώ. Από την πρώτη στιγμή αρνήθηκα όλες τις κατηγορίες που μου αποδόθηκαν – κατηγορίες για τις οποίες ευχαρίστως θα αναλάμβανα την ευθύνη αν πράγματι κάτι τέτοιο ίσχυε, ευθύνη όπως αυτή που ανέλαβα για τη συμμετοχή μου στην πορεία στηρίζοντας την πολιτικά και δηλώνοντας την πολιτική μου ταυτότητα στο δικαστήριο. Στο δικαστήριο αυτό, λοιπόν, χρεώθηκα με 27 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή με μοναδικό στοιχείο την μαρτυρία αστυνομικού – απόφαση στην οποία ασκήθηκε έφεση. Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό, πως όπως διαπιστώσαμε η απόφαση του δικαστηρίου αυτού δεν έχει καν καθαρογραφεί και το εφετείο δεν έχει ακόμη καν οριστεί, γεγονός που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη θέση μου στο σήμερα.»
Την Πέμπτη 12 Μαρτίου, εκδικάζεται εκ νέου η υπόθεση του συντρόφου στα Διοικητικά Δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Για ακόμη μια φορά καλείται να αντικρίσει μια ενδεχόμενη απόρριψη του αιτήματός του για ανανέωση της άδειας παραμονής του, γεγονός που συνεπάγεται άμεση απομάκρυνσή του απ’ την ελληνική επικράτεια.
Από μεριάς μας, δείχνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας προς τον σύντροφο Ίρντι Κ. Καμιά αγωνίστρια και κανείς αγωνιστής δεν τρομάζει και δεν υποχωρεί από τέτοιες κινήσεις εντυπωσιασμού και εκβιασμού από πλευράς του κράτους. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι ενορχηστρωτές της σύγχρονης ζοφερής πραγματικότητας είναι πως απέναντί τους έχουν έναν κόσμο διαφορετικό. Έναν κόσμο σφυρηλατημένο με τις αξίες της αλληλεγγύης, της ενσυναίσθησης, της αποστροφής μπρος σε κάθε είδους καταπίεση κι επιβολή. Οι φρονηματικές διώξεις, οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές, οι τακτικές αντιεξέγερσης, η πειθάρχηση των σωμάτων και των επιθυμιών μας, η παραγόμενη θλίψη και μιζέρια εντός των γκρίζων, πανοπτικώς επιτηρούμενων και κανονικοποιημένων μητροπολιτικών νεκροταφείων, μας βρίσκουν όλες και όλους απέναντι · απείθαρχες και ανυπάκουους, με όπλο μας την αλληλεγγύη, ενάντια σε κάθε κανονικότητα, ενάντια σε κάθε εξουσία.
ΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
ΤΟΤΕ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΕΙΛΗ
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΔΕΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ
γραφείο ανόμων υποθέσεων
στο ισόγειο της νομικής
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Τα ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου του 2013, οι χρυσαυγήτες Γιώργος Στεργιόπουλος και Διονύσης Λιακόπουλος, οπλισμένοι με πτυσσόμενα μαχαίρια, δολοφονούν τον μετανάστη εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στην περιοχή των Άνω Πετραλώνων, την ώρα που ο ίδιος μετέβαινε στη δουλειά του στη λαϊκή με το ποδήλατό του.
Οι δράστες/δολοφόνοι συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη, τελεσίδικα δε σε ποινή φυλάκισης 21 ετών και 5 μηνών, με τις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις από τον κόσμο του αντιφασιστικού αγώνα να παίζουν σημαντικό ρόλο στη βαρύτητα των ποινών. Άλλωστε, η κλιμάκωση είχε “αναγκάσει” τον Nils Muižnieks (επίτροπο του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) να βρεθεί στην Ελλάδα για να τοποθετηθεί επί του περιστατικού. Οι μαζικές πορείες που έχουν ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια στην περιοχή της δολοφονίας, ως υπενθύμιση των πολυφυλετικών χαρακτηριστικών της και της άρνησης των κατοίκων να δεχτούν την παρουσία και δράση μισανθρωπικών μορφωμάτων όπως η ΧΑ, μπορεί να θεωρηθεί -και είναι, εν μέρει- μια μικρή νίκη του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού κινήματος.
Όμως: Ο Λουκμάν ήταν ένας από τους αόρατους αυτού του κόσμου. Ένας “φτωχοδιάβολος”, όπως πολλοί άλλοι, που πέρασε από σύνορα και άλλες κακουχίες σε αναζήτηση μιας άλλης ζωής. Για τη δολοφονία τους δεν ενεργοποιήθηκαν ευρύτερα κοινωνικά αντανακλαστικά, πέραν του αντιεξουσιαστικου κινήματος, ορισμένων μεταναστευτικών οργανώσεων και τμημάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Κάνοντας μια κυνική ανασκόπηση των γεγονότων, η έκταση που πήραν οι ακόλουθες κινητοποιήσεις θα μπορούσε να θεωρηθεί… τυχαία. Ο πρόεδρος της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδος, Tzavent Ashlam, είχε δηλώσει ότι η Χρυσή Αυγή ήταν την ίδια περίοδο υπεύθυνη για 6 ή 7 δολοφονίες και δεκάδες επιθέσεις ρατσιστικού μίσους, για τις οποίες δεν υπήρξε δίωξη (και έμειναν στην αφάνεια). Αν οι χρυσαυγήτες δολοφόνοι δεν είχαν βλακωδώς συλληφθεί (λίγες ώρες μετά, με τα όπλα ακόμα στην κατοχή τους και το αίμα του Λουκμάν ακόμα πάνω τους), αν η γειτονιά ήταν κάποια άλλη, αποκεντρωμένη και με λιγότερα αντιφασιστικά χαρακτηριστικά/αντανακλαστικά, ίσως να μιλούσαμε για ακόμα έναν αριθμό, μια ακόμα προσθήκη στη λίστα με τις ρατσιστικές δολοφονίες στην Ελλάδα. Δεν ξεχνάμε, άλλωστε, τον “ξεχασμένο” γείτονά μας εργάτη, Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, 21 ετών, από το Μπαγκλαντές, ο οποίος στις 12/05/2011 μαχαιρώθηκε από φασίστες στην οδό Κωνσταντινίδη και Στ. Καλλάρη στα Κ. Πατήσια. Η δολοφονία του Α.Α.Μάναν -η οποία πέρασε στα ψιλά- συνδέεται με τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που έκανε η Χ.Α. με την κάλυψη της αστυνομίας στην περιοχή της Βικτώριας και του κέντρου της Αθήνας, τα οποία ακολούθησαν μετά την δολοφονία του Μανώλη Καντάρη, στις 10/05/2011. Ενώ υπήρχαν μαρτυρίες για Έλληνες δολοφόνους με ρατσιστικό κίνητρο, η υπόθεση έκλεισε γρήγορα και θεωρήθηκε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Η σημασία της δημιουργίας χώρων και δομών αγώνα (συνελεύσεις, στέκια, καταλήψεις) σε κάθε περιοχή, της επαφής και σύμπραξης με τα καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, της οικειοποίησης των δρόμων, των πλατειών και των πάρκων, αναδεικνύεται περίτρανα από την “τυχαιότητα” των όσων συνέβησαν. Ο πόλεμος που συνεχίζουν να δέχονται τα άτομα που αντιδρούν στην υπονόμευση των ζωών μας, από την άλλη, αναδεικνύει την ανάγκη ύπαρξής τους. Οι εκδικητικές διώξεις αγωνιστ.ρι.ών από τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους 2 συντρόφους που κατηγορούνται για επιθέσεις σε γραφεία του νεοναζιστικού κόμματος με βάση ασαφή στοιχεία, η γενικότερη μιντιακή στοχοποίηση/δαιμονοποίηση όσων δεν προσκυνούν την εξουσία, αλλά και η πρόσφατη εισαγγελική πρόταση για συνολική αθώωση των χρυσαυγητών (για τις επιθέσεις των προηγούμενων ετών) και ενοχή μόνο του Ρουπακιά (για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα), μας θυμίζουν την ανάγκη να περιφρουρούμε τα κεκτημένα μας και να απαιτούμε τα αυτονόητα. Τόσο για τη διεκδίκηση των ζωτικών χώρων μας, όσο και για την οργάνωση και την επίθεση απέναντι στον ρατσισμό και κάθε είδους κοινωνικό αποκλεισμό, ενάντια σε όσα μας πνίγουν και μας στερούν την ζωή και την ελευθερία μας.
Ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους, μαχητικά, με όπλο την αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση. Για την υπενθύμιση της παρουσίας μας στους δρόμους, για τη δημιουργία σχέσεων συντροφικότητας που θα αποτελέσουν τη βάση για τους μελλοντικούς μας αγώνες, καλούμε σε στήριξη της πορείας την Παρασκευή 17/1, στα Πετράλωνα. Συγκέντρωση στις 18:00, στην πλατεία Μερκούρη.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤ.ΡΙ.ΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ,
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ
★
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Στις 28/11/18 στη Ρόδο, η Ελένη Τοπαλούδη κακοποιήθηκε και δολοφονήθηκε από τα πατριαρχικά σιχάματα Μανώλη Κούκουρα και Αλεξανδρο Λουτσάι. Και ενώ τα περιστατικά έμφυλης βίας αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και συνήθως αποκρύπτονται ή μένουν στην αφάνεια, το εν λόγω γεγονός τάραξε το πανελλήνιο, δίνοντας την ευκαιρία στον ελληνικό βόθρο να αναδείξει ξανά το μεγαλείο του.
Ο κοινωνικός καννιβαλισμός, ο μισογυνισμός, τα εμετικά μίντια έβαλαν στο μικροκόπιο τη ζωή της Ε. Τοπαλούδη, κρίνοντας την κάθε της επιλογή. Ο ρατσιστικός οχετός χώρισε τους δολοφόνους σε “ντόπιους” και “ξένους”, και δεν παρέλειψαν να δώσουν τους ελαφρυντικούς χαρακτηρισμούς του “καλού παιδιού” και του “παιδιού με ψυχολογικά”, αντίστοιχα. Η ελληνική κοινωνία έμεινε για μια ακόμη φορά έκπληκτη στη θέα μιας γυναικοκτονίας, η ίδια κοινωνία που τόσο καλά ξέρει να συντηρεί τα πατριαρχικά της πρότυπα, συναινεί και οπλίζει τα χέρια του κάθε μάτσο, σεξιστή, ομοφοβικού τραμπούκου, στρώνοντας καλά το έδαφος για την επόμενη δολοφονία.
Στις 13/01/2020, ξεκινά στην Αθήνα η δίκη των δολοφόνων. Καμία αυταπάτη δεν έχουμε για τη δικαιοσύνη. Γνωρίζουμε καλά τις τακτικές του κράτους απέναντι σε όποιο προσπαθεί να απαντήσει στην εξουσία που δέχεται. Στα ίδια έδρανα, όσες αντεπιτέθηκαν στον εξουσιαστή τους, όσες υπερασπίστηκαν τα σώματα και τις ζωές τους, τιμωρήθηκαν, διαπομπεύτηκαν και εκδιώχθηκαν στα κελιά του κράτους. Στις ίδιες δικαστικές αίθουσες όπου η κουλτούρα του βιασμού έμπρακτα ξεπλένει και δικαιολογεί κακοποιητές, τιμωρώντας τους όσο δυνατόν λιγότερο ή αθωώνοντάς τους.
Η Ελένη Τοπαλούδη δε βίωσε ένα μεμονωμένο περιστατικό. Καθημερινά, θηλυκότητες κακοποιούνται, βιάζονται, δολοφονούνται στον δρόμο, στον χώρο εργασίας, στα κρατητήρια, στις φυλακές, στα σύνορα, στο ίδιο τους το σπίτι. Οι βιαστές άλλοτε είναι άγνωστοι, άλλοτε υπήρξαν φίλοι ή σύντροφοι, άλλοτε φοράνε στολή, άλλοτε ράσα, άλλοτε βρίσκονται παρόντες στα οικογενειακά τραπέζια.
Για όσες δεν είναι εδώ, για όσες δεν πρόλαβαν να αμυνθούν, για όσες δε μάθαμε ποτέ το όνομά τους. Για όσες τα περιστατικά τους κρύφτηκαν καλά στα συρτάρια της ΕΛ.ΑΣ. Για αυτές που “δεν ήταν αρκετά γενναίες”, για όσες γενναία κάθε λεπτό έρχονται αντιμέτωπες με το τέρας-πατριαρχία.
Είμαστε σε πόλεμο με αυτήν τη λεβεντογέννα κοινωνία
Είμαστε απέναντι σε κράτος και πατριαρχία
Να είμαστε το ένα δίπλα στο άλλο, να μην αφήσουμε καμία μόνη
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ
★
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Όπου ακούμε για καθαρές γειτονιές, μυρίζει αίμα
★
Το αίμα τον μεταναστριών που εκτοπίζονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μετά από εκκένωση των καταλήψεων όπου ζούσαν και την πάλευαν όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούσαν.
Το αίμα στα σύνορα, στις θάλασσες, στους χώρους εργασίας, στα κελιά και στα τμήματα, το αίμα των κολασμένων που προσπάθησαν να βρουν μια άκρη στα υλικά τους αδιέξοδα.
Το αίμα που βάφει κόκκινους τους δρόμους και τα πεζοδρόμια, το ίδιο αίμα που βάφει κόκκινο το γκλοπ του μπάτσου ή το μαχαίρι του φασίστα, το ίδιο αίμα που οπλίζει τα αυτόματα των πάνοπλων που περιφρουρούν την τάξη περιπολώντας μέσα στα βανάκια τους, ή τις καραμπίνες των αφεντικών και των φιλήσυχων νοικοκυραίων που θα σκότωναν για να υπερασπιστούν την ιερή ιδιοκτησία τους.
Το αίμα που ποτίζει διακριτικά το κόκκινο χαλί που στρώνεται σ’ επενδυτές κι ιδιοκτήτες ακινήτων, για χάρη της ανάπτυξης, της προόδου, του τουρισμού, του έθνους: για χάρη του κεφαλαίου.
Με πρόφαση τον πόλεμο του κράτους κατά των ναρκωτικών, κατά της “ανομίας”, τον πόλεμο για να “καθαρίσουν οι γειτονιές απ’ τα απόβλητα”, σκιαγραφείται η φιγούρα των περίσσιων: η “σκόνη” και τα “σκουπίδια”, όπως παραστατικά εξέφρασε κι ο συνδικαλιστής μπάτσος Μπαλάσκας.
Κι ακριβώς πάνω στην ύπαρξη αυτών των εξαιρέσεων δομείται η επιδιωκόμενη κανονικότητα. Ακριβώς πάνω στα ξεβρασμένα κορμιά των περίσσιων χτίζονται οι δρόμοι που βαδίζουν οι “ενάρετοι” στον κόσμο της κρατικής και οικονομικής κυριαρχίας.
Στον πόλεμο αυτόν, τα “σκουπίδια” παίρνουν θέση: αυτήν της αλληλεγγύης αναμεταξύ τους, της προσπάθειας να οργανωθούν για ν’ ανακτήσουν όσο μπορούν τους όρους της ζωής τους.
Μέρος της προσπάθειας αυτής είναι και οι καταλήψεις, οι πορείες, οι συγκεντρώσεις, η έμπρακτη στήριξη της μιας προς τον άλλον, οι σχέσεις που δομούμε στη βάση της ισότητας, της ειλικρίνειας, της ενσυναίσθησης και της ευθύνης.
Είναι ο κόσμος μας και ο κόσμος τους
κι είμαστε δυο κόσμοι σε σύγκρουση
★
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής
Για τη δολοφονία του Ζακ Κ. / της Zackie Oh!
★
Το κείμενο σε PDF:
μια φορά, έναν καιρό, και (ακόμη) μια δολοφονία αργότερα
★
Η αφίσα:
★
Το κείμενο:
μια φορά, έναν καιρό, και (ακόμη) μια δολοφονία αργότερα
(για τη δολοφονία του Ζακ Κ. / της Zackie Oh!)
Μεσημέρι 21ης Σεπτέμβρη του 2018, Ομόνοια, κοσμηματοπωλείο Di Angelo, οδός Γλάδστωνος 2. Όχλος ευυπόληπτων πολιτών με μπροστάρηδες τον Ευάγγελο Δημόπουλο (ιδιοκτήτης του κοσμηματοπωλείου), τον Αθανάσιο Χορταριά (ιδιοκτήτης παραπλήσιου μεσιτικού γραφείου και εκπρόσωπος τύπου του Πατριωτικού Μετώπου), και ρουφιάνους της ομάδας ΔΙΑΣ, δολοφονεί. Δολοφονεί ένα άτομο οπλισμένο με μαχαίρι ή με κομμάτι γυαλιού. Δολοφονεί ένα “κλεφτρόνι”, έναν “ληστή”, έναν “απαλλοτριωτή”. Δολοφονεί ένα “πρεζάκι”, έναν απ’ τους “ακάθαρτους” αυτού του κόσμου. Το άτομο αυτό, εγκλωβισμένο στο κοσμηματοπωλείο, αποπειράται να διαφύγει απ’ την τζαμαρία. Εκεί τον περιμένει ο “φοβισμένος” όχλος, με τους προαναφερθέντες μπροστάρηδες να τον λιντσάρουν μέχρι θανάτου πάνω απ’ τα σπασμένα γυαλιά. Το έργο έρχονται να αποτελειώσουν οι μπάτσοι με τα γκλοπ τους. Δίνουν εντολές και περνούν χειροπέδες στο αναίσθητο πλέον σώμα του. Ο θάνατός του έχει ήδη διαπιστωθεί κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο.
δίχως όνομα, δίχως ζωή…
Μια πρωταρχική αφήγηση παράγεται πάνω στο πρόσωπο του άγνωστου μέχρι τότε ατόμου. Δημοσιογράφοι και ΜΜΕ βγάζουν το πόρισμα: Ληστής. Πρεζάκι. Οπλισμένος και επικίνδυνος. Διακυβεύματα; Η (μικρο)ιδιοκτησία, η μικροαστική κανονικότητα, η καθαρότητα και η ακεραιότητα του έλληνα νοικοκυραίου, η προάσπιση των παραπάνω με κάθε κόστος. Έτσι, κατασκευάζεται από τη μία το προφίλ μιας κοινωνικής ετερότητας, ενός παράσιτου της κοινωνίας του εμπορεύματος, και από την άλλη γίνεται απόπειρα συγκάλυψης και δικαιολόγησης για την “αυτοάμυνα” και την “αυτοδικία” των δολοφόνων.
Ο δολοφονημένος βαφτίζεται απ’ τα media ως “δράστης”, και τα σπασμένα γυαλιά ως “όπλα” στα χέρια του. Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης: Το μόνο αίμα που πότισε το πεζοδρόμιο ήταν το δικό του, του “δράστη”, του “οπλισμένου”, του “επικίνδυνου”. Από την άλλη, οι δολοφόνοι, τα αφεντικά και οι μπάτσοι δηλαδή, μαζεύουν ανέμελα τα ματωμένα τζάμια από το πάτωμα και δίνουν ψύχραιμες δηλώσεις στα διψασμένα τηλεοπτικά πάνελ. Άλλωστε, για αυτούς δεν έγινε και τίποτα το ιδιαίτερο, ή, ακόμα καλύτερα, “έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει”. Ξέρουν πως ο θάνατος ενός “πρεζάκια που πήγε να κλέψει” δε μετρά σα θάνατος στις συνειδήσεις ενός πλειοψηφικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, εφόσον η ίδια η ζωή του δε λογιέται για ζωή. Η φράση “και εγώ αυτό θα έκανα”, έγινε κυριολεκτικά το πτώμα στο στόμα όλων αυτών που επέλεξαν να ξεπλύνουν ηθικά τους δολοφόνους.
Ο καπιταλιστικός κατακερματισμός, ο άκρατος ατομισμός και η κυνικότητα σκιαγράφησαν λεπτομερώς τη βαρβαρότητα των καιρών στους οποίους (επι)ζούμε.
… όταν ο “δράστης” αποκτά όνομα και ταυτότητα
Λίγες μέρες αργότερα, τα στοιχεία του -μέχρι πρότινος- “αγνώστου δράστη βγαίνουν στην επιφάνεια: Ζακ Κωστόπουλος, Zackie Oh!, gay, drag queen, οροθετικός , ακτιβιστής και μέλος της LGBTQIA+ κοινότητας. Ταυτότητες που στη συνείδηση των πιο συντηρητικών μέχρι και των πιο “προοδευτικών” κομματιών της ελληνικής ταξικής κοινωνίας, παραμένουν μισητές και απεχθείς, εφόσον το δηλητήριο της ομοφοβίας και της τρανσφοβίας, της τοξικοφοβίας, του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, ρέει άφθονο στις φλέβες των ορατών και αμόλυντων ανθρώπων της διπλανής πόρτας.
Ξαφνικά το κατηγορητήριο που την/τον καταδίκαζε εμπλουτίστηκε με νέα επίθετα-σφαίρες απ’ το κοινωνικό εκτελεστικό απόσπασμα, που στήνει στον τοίχο και εκτελεί εν ψυχρώ κάθε άτομο που δεν επιτελεί τις προσταγές και τα κριτήρια της όποιας εξουσιαστικής κανονικότητας. Οι έμφυλες και ευρύτερα κοινωνικές ταυτότητες της Zackie προβάλλονται στα κανάλια ως θέαμα, ως κουτάκια για επιλογή σε διάφορα γκάλοπ για το “ποιους δε θα θέλαμε για γείτονες”, πλάι στις ιδιότητες του αλλόθρησκου, του ξένου. Οι τηλεθεατές ψηφίζουν, τα νούμερα τηλεθέασης ανεβαίνουν, το θέαμα ασελγεί επί πτωμάτων.
η κοινωνική ειρήνη χτίζεται πάνω σε πτώματα
Το κράτος, για άλλη μια φορά, κάνει πολύ καλά και μεθοδικά τη δουλειά του. Όπως πάντα, εφαρμόζει στρατηγικές αντι-εξέγερσης και διαχείρισης επικείμενων κοινωνικών αντιστάσεων. Επιδιώκει να προστατεύσει και να διαιωνίσει όλες τις κανονικότητες για τις οποίες είναι υπεύθυνο: την ομαλή ροή του κεφαλαίου, την ιερότητα της (μικρο)ιδιοκτησίας, το lifestyle του ευυπόληπτου νοικοκυραίου, του μετριοπαθούς γιάπη δουλευταρά, του υπάκουου υπηκόου και πιστού στον νόμο και την πολιτεία, καθώς επίσης και την ίδια του την πολιτική υπόσταση και ισχύ.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν μια κοινωνική ειρήνη, την οποία το κράτος καλείται να διασφαλίσει με το μικρότερο δυνατό κόστος. Ένας ευρύς και αποτελεσματικός μηχανισμός συγκάλυψης ενεργοποιείται για τον σκοπό αυτό. Ένας μηχανισμός αποτελούμενος από μπάτσους, δικαστικούς υπαλλήλους, ιατροδικαστές, δικηγορίσκους και λοιπούς (έμμισθους και μη) δήμιους, οι οποίοι βρίσκουν εύφορο έδαφος στις καθησυχασμένες συνειδήσεις των ενάρετων πολιτών. Του κάθε σιωπηλού και άπραγου περαστικού. Όσων βρίσκονταν σε θέση και είχαν τη δυνατότητα να αντιδράσουν στο θέαμα του λιντσαρίσματος του Ζακ, μα αντιθέτως προτίμησαν την απάθεια, περιμένοντας τους μπάτσους ή φοβούμενοι για την ιδιωτική τους ασφάλεια: “Μην έχουν και τίποτα μπλεξίματα”. Όσων άμεσα συνενόχων βροντοφώναξαν: “Καλά του κάνανε”.
Κάθε μία σιωπή κρύβει από πίσω της το δόγμα της τάξης, της ασφάλειας και της παραίτησης. Κάθε βλέμμα που αποστρέφεται από το αποτρόπαιο θέαμα της θανάτωσης, γεννά και την ανάθεση διαχείρισης της ζωής στους εκάστοτε ειδικούς. Κάθε μνήμη που ξεχνά τα νεκρά σώματα των καταπιεσμένων, δομεί τη λήθη της μουδιασμένης καθημερινότητας, τη συνήθεια του θανάτου και της φρίκης.
όλα συνεχίζονται
Κάμποσο καιρό μετά τη δολοφονία της Zackie, η ωμή πραγματικότητα κυλά εξίσου δολοφονικά. Υπόκωφα, μα αδιάκοπα. Και για την ακρίβεια δεν έπαψε ποτέ: Δολοφονίες μεταναστ.ρι.ών στα σύνορα και τις θάλασσες, συλλήψεις και δικαστικές ομηρίες ταξικά καταπιεσμένων, παραβιαστικά βλέμματα, σχόλια και αγγίγματα από μάτσο άντρες απέναντι σε θηλυκότητες, ξυλοδαρμοί και τραμπουκισμοί “φρικιών”, τοξικοχρηστ.ρι.ών και κάθε υπόστασης αποκλίνουσας από τα κανονιστικά έμφυλα πρότυπα, ο ίδιος ο νεκρός χρόνος της παραγωγής, η ίδια η αναπαραγωγή εξουσιών στα “μικρο”επίπεδα της κοινωνικής μας ύπαρξης, κάθε “μικρός” κι αθέατος θάνατος, κάθε “μικρός” καθημερινός βασανισμός, όλα τα παραπάνω συνεχίζουν να εκτυλίσσονται απρόσκοπτα, δίχως να αποτελούν πόλο κοινωνικών ταραχών. Και θα συνεχίζουν, όσο χρειάζεται ένα όνομα και μια εικόνα να στολίζει έναν θάνατο. Άλλωστε, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, η ελληνική κοινωνία όπλισε για μια ακόμα φορά το χέρι ενός φασίστα στην Κέρκυρα, με αποτέλεσμα τη δολοφονία του αλβανού εργάτη Petrit Zifle, ενώ στη Ρόδο οι πατριαρχικές αντιλήψεις και η κουλτούρα του βιασμού ενθάρρυναν τη δολοφονία της Ελένης.
Αρνούμαστε τον ρόλο του απλού θεατή της ιστορίας. Συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο βίαιο παρόν. Να μη συνηθίσουμε τον πόνο και τον θάνατο.
ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΓΙΝΕ ΛΗΣΤΕΙΑ,
ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΝΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Under_Stand!
συνέλευση στα πέριξ της πλατείας Αμερικής